Onlangs kwam het fotograferen van je bevalling ter sprake in één van mijn mamabloggers whatsappgroepjes. (dat klinkt alsof ik in 88 groepen zit, maar het zijn er maar een paar hoor!). Het was heel leuk om te lezen dat de meningen enorm verdeeld waren. Als je mij pak ‘m beet 2 jaar geleden had gevraagd of ik mijn bevalling wilde laten vastleggen op de gevoelige plaat had ik je waarschijnlijk aangekeken als een botsauto. Ik hoefde echt geen camera op mijn vajayjay! Bah, dat deed je toch niet?! Of het uiteindelijk ook zo is gegaan?
Niet volgens plan
Een bevalling is in mijn ogen niet te plannen. Ik hoopte wel dat ik rustig thuis kon bevallen, maar verder had ik niks uitgestippeld. Ik was de rust zelve (Ik ja! Wat hormonen al niet doen hè!) en dacht: “Ik zie wel!”. Ik wist wel heel erg zeker dat ik alleen Etienne erbij wilde hebben. Toen ik na een feestelijke weeën-2-daagse alsnog hals over kop naar het ziekenhuis moest, liggend op de achterbank van de auto, besloot ik dat er toch nog iemand moest komen. Eenmaal geïnstalleerd op de verloskamer gaf ik Etienne de opdracht om mijn moeder te bellen, ze moest meteen komen had ik besloten. De fotocamera lag al ruim voor de uitgerekende datum klaar in de woonkamer en iemand heeft er tijdens het chaotische vertrek naar het ziekenhuis nog aan gedacht om hem mee te nemen.
Hoe dan?
De gynaecoloog nam het werk over van de verloskundige. Gelukkig bleef ze wel bij me in de buurt en besloot ze om wat foto’s te maken. Geen stress, ik zal geen foto’s gaan delen hier, die zijn echt way to privé om op het wereld wijde web te slingeren. Ik had niet eens door dat ze foto’s maakte, daarvoor was ik te druk met andere dingen, zoals honderd keer sorry zeggen tegen de veel te jonge en frisse gynaecologe..
Ik denk niet dat ik ooit een speciale fotograaf zou laten aanrukken om alles vast te leggen. Zelfs al ken je diegene wel heel goed, het is toch iemand die net wat verder van je af staat. Aan de andere kant ken je tijdens een bevalling – en zeker eentje in het ziekenhuis – geen enkele schaamte meer, dus who cares! Bij ons was het een geluk bij een ongeluk dat mijn lieve verloskundige Rachelle haar handen vrij had.
De meest intieme foto’s ever
Ook al zijn de foto’s niet geschikt om in een lijstje te doen, op canvas te drukken of aan je hele (schoon)familie te showen, ik ben er heel blij mee. Zeker omdat mijn bevalling niet zo feestelijk was (ja oké, welke bevalling is dat wel) hielpen de foto’s me bij het verwerken. En om de gaten in mijn geheugen op te vullen. Want mijn eigen versie van het hele gebeuren is toch een tikkeltje anders dan die van Etienne. Dankzij de foto’s kan ik alles wat beter in tijdsperspectief plaatsen. Tot slot vind ik het onwijs bijzonder dat ik foto’s heb van onze eerste seconden met Laurens.
Voor herhaling vatbaar?
De bevalling? Neuh, niet echt! Maar die foto’s had ik voor geen goud willen missen. Het is en blijft een enorm wonder om te zien hoe een kindje geboren wordt. Ja, het is bloederig. Nee, de moeder staat er zelden tot nooit charmant op en nee, je kunt daarna nog maar bar weinig met de foto’s. Maar hé, ik kan wel zien hoe mijn kleine aap op het moment supreme ter wereld kwam. Hoe hij bij mij op de borst werd gelegd en hoe iedereen huilde van blijdschap. En dat neemt niemand ons meer af.
Omdat je zo lief bent om tot het einde door te lezen beloon ik je wel met een lief plaatje, van Laurens en mij toen we weer een beetje bijgetrokken waren. Filtertje eroverheen en verrek, hij kan zo in een lijstje!
En dan nu de hamvraag: zou jij je bevalling laten vastleggen op de foto?
Ik ben heel benieuwd naar je mening, laat het me weten in een reactie, hier of op Facebook!
Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
10 Reacties
Hell no! Ik zou echt niet weten waarom, daar zou ik nooit meer naar kijken. De foto’s beginnen bij ons vanaf het moment dat de navelstreng werd doorgeknipt en dat is prima.
Zou het absoluut zo weer doen. Foto’s zijn zo mooi en bijzonder. Fotografen weten de mooie hoeken ze vinden waardoor je echt niet vol je doos in beeld hebt 😉 ik schreef er ook over, inclusief de beelden!
Ah mooie foto! Ik vind het wel jammer dat ik niet zoveel mooie foto’s van mijn bevalling heb (ik wilde ook perse alleen met Maikel zijn) maar een fotograaf vind ik denk ik te veraf staan om erbij te hebben. Dan zou ik denk ik ook eerder voor mijn moeder kiezen, al wil ik ook dat zij tijdens een eventuele volgende bevalling bij Aukje is… Dilemma 😉
ABSOLUUT!! Als je mij dit een aantal jaar geleden had gevraagd had ik je ook het kanaal ingeduwd hoor. Maar tijdens de zwangerschap was ik hier al heel resoluut over: er moest gefotografeerd worden tijdens het werpen 😉
Ik ben met geen enkele foto blijer dan met mijn “baarfoto’s” en ik kijk ze nog zeer regelmatig terug. Heel emotioneel word ik ervan omdat ze zó puur en zó echt zijn. De verpleegkundige nam het foto’s maken op zich en ik heb daar verder niet meer over gedacht. Mijn vajayjay staat er niet frontaal op dus dat is wel prima. Ze heeft dat heel mooi gedaan. Wel veul bloed maar dat schijnt er allemaal bij te horen. ?
Nee maar echt dus mega mega blij mee. Heel erg.
En nu wil ik in je MAMABLOGGERSGROEPWHATSAPP JOE. Groetjes. ??
Ja absoluut!
Ik zou dit keer wel voor een andere fotograaf gaan haha maar dat heeft persoonlijke redenen en geen professionele. Ik ben zo blij met de foto van mijn moeder en schoonmoeder die aan het bed staan te huilen van geluk en van de mooie foto van mijn meisje die voor het eerst aan de borst ligt.
Ik heb helaas geen mooie foto’s van het moment dat ze uit mijn buik kwam omdat het een spoedkeizersnede was en zij er niet bij mocht zijn. Dat vind ik nog steeds echt heel erg.. Had denk ik goed voor de verwerking geweest!
Jaaa ik wel hoor! Vind het bog jammer dat ik er niet meer foto’s van heb!
Ik ben ontzettend blij dat een van de verpleegkundige foto’s heeft gemaakt. Ik heb een spoedkeizersnede gehad en vond het, net zoals je al zegt, voor de verwerking erg prettig. Je ligt op dat moment toch maar achter een doek te ‘wachten’ tot het zover is en je ziet niks. Ook omdat het met Ifan niet zo heel fantastisch ging nadat hij geboren was hebben ze hem ook niet even omhoog getild toen hij uit mij kwam. Daarom ben ik ontzettend blij met de foto’s!
No way dat er foto’s gemaakt mochten worden terwijl ik lag te puffen! Haha. Zou ook niet weten wat ik met die foto’s moet? Vind het nogal privé als ineens iemand (lees de kleine later) ze zou zien en mijn floesemoes haha.
Pas toen de kleine geboren was en moment van navelstreng zijn er foto’s gemaakt.
Ik had 4 keizersnedes en van de laatste drie zijn er foto’s nu ja vooral van de laatste twee zijn er echt wel prachtige foto’s gemaakt. Door mijn lieve echtgenoot. Wat heb ik een spijt dat dat bij de eerste niet kon. Natuurlijk is dat anders dan bij een gewone bevalling. Buiten een buik waar een baby uit komt is er natuurlijk niets ‘intiems’ te zien, maar toch, ik ben zoooo blij dat ik ze heb! Ik heb er laatst nog enkele van op mijn blog gezet.
Ik heb bij de oudste wel geboortefoto’s (van de bevalling) en daar ben ik heel erg blij mee. De bevalling van de jongste ging zo extreem snel dat de eerste foto die gemaakt is dat ze in mijn armen ligt. Ik heb bij haar ook geen foto van de navelstreng omdat ze zo snel geboren is dat we daar dus veel te laat aandachten ( wij hadden helemaal nog niet verwerkt dat ik al bevallen was ) Dat vindt ik tot op de dag van vandaag nog steeds jammer