Mijn trouwe lezers weten inmiddels wel dat autorijden niet bovenaan mijn lijstje met favoriete bezigheden staat. Het rijden zelf vind ik leuk, ik doe het al 16 jaar zonder ongelukken. Het probleem is dat ik bang ben in de auto. Heel erg bang.
Samengeknepen billen
Ik ben bang dat we een ongeluk krijgen. Deze angst is ontstaan tijdens mijn burnout in 2012. Op het diepste dieptepunt zat ik huilend, gillend en schreeuwend naast Etienne in de auto. In de volle overtuiging dat de vrachtwagen die we op dat moment inhaalden ons niet zag en van de weg zou drukken. Wat niet gebeurde. Op slechte dagen stap ik met spierpijn uit de auto, omdat ik de hele weg met samengeknepen billen heb gezeten. Zelf rijden in Maastricht is geen probleem. Zowel overdag als ‘s avonds draai ik daar mijn hand niet voor om. Maar laat me niet ‘s avonds de snelweg opgaan. Ten eerste zie ik geen steek, want nachtblind en ten tweede zie ik overal onheil. Onwijs vermoeiend. Met familie die op minstens 185 kilometer afstand woont is deze angst een flinke beperking. Toch laat ik me er niet onder krijgen, al gaat dat soms moeizaam. Ik probeer zo vaak mogelijk in ieder geval heen te rijden. Terug is het vaak donker en dan is Etienne de pineut.
Angst voor een ongeluk
Wat ik zo eng vind? Het onverwachte. Dat ik niet weet en niet kan inschatten wat die andere weggebruikers (gaan) doen. De angst dat we een ongeluk krijgen met alle nare gevolgen vandien. Soms lig ik daar de avond voor vertrek al wakker van…
Lacherig
Bij Etienne in de auto kan ik het gewoon zeggen als het niet gaat. Bij anderen is dat lastiger. Er wordt vaak een beetje lacherig om gedaan. Dat snap ik ook wel, want tot een paar jaar geleden had ik ook nergens last van en snapte ik het ook niet als mama bang naast me zat. Als ik goed in mijn vel zit is de angst ver weg en dan gaat het (mee)rijden goed. Ben ik moe of gespannen, dan steekt hij direct te kop op. Dat we laatst -toen ik reed- bijna van de weg werden gedrukt door een of andere idiote Belg in een dikke Mercedes helpt ook niet echt. Om nog maar te zwijgen over de meldingen over ongelukken op de radio.
Ik geef niet op!
Toch zet ik door. Ik wil niet dat Laurens ook bang wordt in de auto. Ik wil gewoon naar mijn ouders en broers blijven gaan, met de auto, en daar ontspannen aankomen. En ik weet dat ik het kán. Eerder dit jaar reed ik bijvoorbeeld alleen naar Arnhem op en neer, zonder angst en problemen….
Ik typ dit stuk -bij wijze van afleiding (goede tip zussie!)- terwijl we over de A2 zoeven. In het stikdonker. Waar ik vandaag op de heenweg met dikke tranen in de auto zat, heb ik nu “pas” drie keer licht paniekerig met mijn handen gewapperd. Het komt wel goed, ooit….
Is mijn angst herkenbaar? Heb je tips voor me?
x Breg
Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
26 Reacties
Hè bah wat vervelend. Ik herken het deels. Als ik zelf rijd heb ik er totaal geen last van. Als ik naast iemand anders zit soms wel. Dan maak ik me druk of degene naast me ook wel alles heeft gezien wat ik zie en goed gaat reageren. Dit is pas sinds ik zelf mijn rijbewijs heb.
Uiteraard is angst iets wat tussen je oren zit en er zijn technieken/therapieën om er vanaf te komen. Heb je wel eens overwogen om er hulp voor te zoeken?
Zet een breiwerkje op Breg, dat doe ik ook. Dit heb je echt van mij geerfd. SOLLY.
Samen met de spinnenangst hahahaha! Bedankt he! ?❤
Hee Breggie, ik heb andere angsten, maar weet hoe vermoeiend en gekmakend ze kunnen zijn… Goed dat je ze zo min mogelijk probeert te vermijden, maar ze onder ogen ziet. X
Lieverd, ik wist niet dat het zo erg was. Wat moet dat vermoeiend zijn soms.. Knap dat je het blijft doen en ik hoop dat het daardoor steeds beter gaat. Dikke kus!
Wat een herkenning! Ik heb precies hetzelfde. Na 3 auto ongelukken zie ik overal gevaar op de weg en elke automobilist is een potentieel gevaar voor mijn gevoel. Heb overigens geen rijbewijs. Ik ga tegenwoordig achterin zitten bij ons kind. Doen we samen spelletjes enzo. Dan hoef ik ook niet meer mee te kijken, het scheelt aanzienlijk in mijn stressniveau.
Sterkte!
Oh, zo herkenbaar! Ik ben vooral bang op de snelweg, omdat ik bang ben dat er ineens een gek ergens opduikt en dat ik dan mijn gezin ombreng of invalide maak. De angst is eigenlijk erger geworden toen ik zwanger raakte en nu dat we een gezin hebben. Het leven is nu zo mooi, ik ben bang dat één verkeerde manouvre dat helemaal overhoop kan halen. En ik ben ook altijd bang dat vrachtwagens me niet zien en dan naar links gaan. Op zondag rijd ik een stuk fijner.
Ik heb ook de pech dat mijn familie ver weg woont én dat mijn vriend geen rijbewijs heeft. Dus ik moet altijd wel rijden. Maar in het donker is het inderdaad de hel, want ik heb ook lenzen en dan zie je alle lichten echt mega-fel.
Wat bij mij wel werkte is een soort mindswitch. Mijn vriend werd op een gegeven moment ook bang omdat ik zo onzeker was. Toen heb ik mezelf een schop onder mijn hol gegeven en besloten dat ik de verantwoordelijkheid moet nemen voor mijn passagiers en ze dus ook niet bang maken. En dat helpt me zelf ook, merk ik. Al ga ik wel héél hard gillen en juichen als mijn vriend eindelijk zijn rijbewijs eens gaat halen 😉
heel herkenbaar. Ik ben zelf ooit bijna verongelukt waardoor ik zo’n angst heb voor het rijden. Ik zie in gedachten overal om mij heen ongelukken gebeuren (die er in werkelijkheid niet zijn natuurlijk). Wanneer ik in de bijrijdersstoel zit rij ik ook echt mee. Best vermoeiend is dat, zeker omdat ik bijvoorbeeld in gedachten meer afstand wil houden op mijn voorganger. Ik vertrouw andere bestuurders ook voor geen meter, dus dat werkt ook niet mee. Ik probeer nu wel vaker te rijden. Want in die 12 jaar dat ik mijn rijbewijs heb heb ik denk ik max 50x gereden…2x per jaar is veel…dat helpt natuurlijk ook niet. Veel oefenen op bekende stukken helpt bij mij goed om mijn vertrouwen terug te winnen. Loslaten en vertrouwen op jezelf.
Hey! Heel herkenbaar! Ik heb jaren geleden (geloof nu zo’n 8 jaar) in een bijna overspannen situatie bijna een ongeluk gehad. Ging toen hyperventileren op de snelweg en durfde niets meer. En ook sindsdien durf ik niet meer zelf te rijden. De angst en dat gevoel kan ik dan weer direct ophalen. Maar onhandig is het zeker! Ik wil zo graag weer zelf rijden! Het zit allemaal tussen mijn oren. Ik heb er toevallig over nagedacht onlangs en ik ga een paar lesjes nemen om het vertrouwen weer een beetje terug te krijgen…
Maar je bent dus niet de enige! Sterkte meid!
Pingback: Vuurwerk, ik vind het doodeng - Everyday-Life
Wat vervelend zeg! Naast afleiding zou je misschien nog kunnen denken aan iets ontspannends, om net dat randje eraf te halen. Nervoheel werkt bij mij heel goed enne word je niet suffig van. Succes ermee!
Dank je voor je lieve reactie en de tip! Ga ik zeker eens naar kijken.
Ik ben ook nachtblind, ik rijdt alleen in het donker als het moet en dan ook met een nightview bril met gele glazen.
Pingback: Breg blogt de week weg #4 | Breg Blogt
Ik ben ook vaak bang in de auto, ik heb zelf geen rijbewijs en die zal ik waarschijnlijk ook nooit gaan halen. Ik laat me wel rijden hoor. Ik ben niet altijd angstig, ligt eraan hoe ik me voel ik ga dan ook op de weg letten en het andere verkeer tot frustratie van mijn man toe. Vaak ga ik dus ook achterin zitten zodat ik niet alles kan zien, scheelt weer pijn en uitputting in het in hoofdje.
Vervelend is het hè! Wel slim om achterin te gaan zitten. Alleen word ik dan misselijk, dus dat is ook weer geen succes hahaha…wat een gedoe hè! 🙁
Pingback: Blog party #15 - Save the Mama
Pingback: De 5 best gelezen blogs van oktober
Same here. Geen ongelukken gelukkig, maar bij het idee van die snelheid in combinatie met de weg niet goed kunnen overzien..
Heb al veel overwonnen, maar ‘s avonds rijden vind ik nog steeds geen pretje. Wat mij helpt is dat ik met mezelf afspreek dat ik halverwege ergens mag stoppen voor een bakkie. Heb dit overigensnog nooit echt gedaan, maar je kunt je gedachten lekker manipuleren. Geeft mij een meer ontspannen gevoel. Succes!!!
Ps: ik ben ook nog steeds op Eddie haha!
Verkoop je auto en investeer het in een psychiater dat is ook veiliger voor de rest van Nederland. Succes.!
Pingback: De 5 best gelezen blogs van oktober (met bezoekersaantallen én een hilarische Google zoekterm)
Wat vervelend zeg een autorit zou juist ontspannend moeten zijn. Ik had het altijd heel erg als iemand anders achter het stuur zat en dan was ik bang als er iets zou gebeuren dat de ander dan niet op tijd reageert.
Nu heb ik zelf mijn rijbewijs gehaald bij een rijschool en die hebben mijn heel goed geholpen om van die angst af te komen. maar het blijft wel soms een beetje eng, omdat je nooit weet wat een ander doet op de weg!
Pingback: Oh Happy Day #35: Blogger by Nature - Breg Blogt
Zo ongeveer ervaar ik mijn rijangst ook. Inmiddels heb ik het al zo’n 30 jaar en er ook al veel aan te hebben gedaan ben ik er nog niet vanaf. Sterkte! Gr. Wilma
Pingback: Breg blogt de week weg #4 - Breg Blogt