Mijn kraamweek was niet zo tof. En dat is een understatement. Los van alle pijn en toestanden (no worries, deze blog bevat geen details daarover) vond ik het vooral vreselijk dat ik niks meer zelf kon. Douchen, afdrogen, aankleden: overal had ik hulp bij nodig. Toen ik dat allemaal weer zelfstandig kon, nam ik me stellig voor om dit niet meer te laten gebeuren.

En toen ging ik door mijn rug.

wpid-wp-1443617980742.jpegHalverwege een strandwandeling afgelopen zondag, besloten we om een drankje te gaan doen. Ik had al twee dagen een beetje last van mijn rug, maar weet dat aan verkeerd liggen in een vreemd bed. Wel gewoon met mijn eigen man hoor, het vreemde bed stond in een huisje aan de kust. Goed, tijdens de tussenstop wilde ik Laurens bij me op schoot tillen. En toen gebeurde het: PATS! Ik voelde een pijnscheut knallen aan mijn linkerkant. En vanaf dat moment deed ongeveer elke beweging pijn. Na wat ibuprofen en een stevig biertje liepen we – over de verharde weg-  terug naar de auto. Leve de buggy: mijn steun en toeverlaat en rollator zonder dat het een rollator is.

In en uit bad stappen is een soort abstracte moderne dans met snelle bewegingen die veroorzaakt worden door pijnscheuten. We hebben een douche en bad in één, dus ik zal toch over die rand moeten. Gisteravond hebben we echt dolle pret gehad, toen ik heel stoer probeerde mijn benen af te drogen, maar niet verder kwam dan een beetje laf zwiepen met een handdoek, in de hoop dat deze wat druppels zou raken. Etienne ging op zijn knieën (haha kon hij vast oefenen!) en droogde me braaf af. Ondertussen raakte ik in een soort lachstuip, die weer pijn veroorzaakte.

Terwijl ik daar zo hulpeloos stond, dacht ik terug aan mijn kraamweek. Hoe ik destijds huilend, kwetsbaar en ontredderd in de badkamer stond en me door iedereen liet verzorgen. Herhaaldelijk “sorry” zeggend, omdat ik zo lastig was (vond ik zelf). Ik realiseerde me dat ik de pijn vergeten ben, maar de kwetsbaarheid en hulpeloosheid niet. Het grootste verschil is alleen wel dat ik er nu heel erg hard om lach. Gelukkig werken mijn bekkenbodemspieren nog wel prima….

x Breg

Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
Auteur

Bregje neemt geen blad voor de mond en schrijft regelmatig over taboes. Met de nodige humor weet ze haar lezers te inspireren, motiveren en te vermaken. Ze is getrouwd met Etienne en samen hebben ze een zoon, Laurens. Wil je Breg echt blij maken? Geef haar dan een zacht wit broodje met een ouderwetse draadjesvleeskroket!

14 Reacties

  1. Oh ik zei ook steeds sorry! En de eerste (en meteen ook de laatste!) keer dat Maikel mijn onderbroek omhoog moest doen omdat ik die beweging niet kon maken na de bevalling was inderdaad ook een beetje awkward… Maar echt balen van je rug meis, hopelijk gaat het snel beter! Heel veel beterschap in ieder geval!

  2. Ahh, wat ellendig. Kan me heel goed voorstellen dat zo kwetsbaar voelen echt verschrikkelijk is. Ik was in mijn kraamweek ook vrij beperkt, dus ik herken het gevoel.

  3. Oh wat rot dat je je zo voelt! Het is ook niet leuk om je zo kwetsbaard te voelen… Hopelijk heeft het een beetje geholpen om er een stukje over te schrijven.

  4. Kelly Kokenberg Antwoord

    Arme jij! Ik kan me natuurlijk geen kraamweek voorstellen zo zonder kinderen…, maar ik vind het ook vreselijk om zo hulpbehoevend te zijn. Lijkt me heel naar als je dat gebeurd als je net bent bevallen, dan wil je lekker genieten ipv daar aan denken!

  5. Ik weet precies hoe dat gestuntel er ongeveer moet hebben uitgezien en ik weet uit ervaring (helaas) hoe het voelt… enkel heb ik het wel eens gehad met geen hulp om me heen, dat was dus leven in een soort huispak die ik met natte onderbenen aantrok na het douchen want afdrogen ging niet en hoe dat wil je niet weten want je kan haast niet bukken maar met veel rare bewegingen hele wijde broek aangekregen (geen gezicht) je moet immers kleren dragen (wat een ellende… wel koude voeten toen, want sokken tja… dus maar blote voeten in instappers je moet iets … dat is echt een nadeel van alleen zijn soms…

  6. eigenwijsje2014 Antwoord

    Oooh ik ben een beelddenker dus ik zie het gestuntel helemaal voor me! Dat gevoel is trouwens vreselijk he, die hulpeloosheid.. Bluh!
    Hoe is het met je rug nu?

    • Haha, hopelijk moest je er net zo hard om lachen als ik op dat moment. 😉 Er is een danstalent verscholen in mij….
      Gelukkig gaat het beter, dank je. Kan weer redelijk uit de voeten en ook kan ik Laurens weer optillen, dat vond ik het allerstomste van die hele kapotte rug toestand. 😉

  7. Ik moet er ni ook weer aan terugdenken hoe rot het was om alles uit handen te moeten geven. Ik vond het ook wel een leerpuntje voor mij als verpleegkundige om te voelen hoe dit nu echt was.Vooral ook dat katheteriseren en zo, brrr.

  8. Nicole @ Everyday-Life.nl Antwoord

    Ik zei ook steeds sorry!! Stom he! Terwijl je potverdorie net een kind op de wereld hebt gezet haha! Sterkte met je rug!!

  9. Ai, wat pijnlijk! Ik hoop dat je je snel beter voelt! Gelukkig kon ik in mijn kraamweek al aardig weer wat doen.. hetzij heel voorzichtig :p

Laat een reactie achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.