Vandaag ging ik met mijn dreumes met de trein. De bestemming was Eindhoven, om Hoedjesdag 2015 te vieren met Yolande. De laatste keer dat we samen met de trein gingen was in januari, toen meneer nog een baby was en bovendien was Etienne er toen bij. Op zijn zachtst gezegd was ik een beetje nerveus hoe het zou gaan. Mijn dreumes kan namelijk nog weleens een keel op zetten als hij iets niet leuk vindt. Maar als ik moet kiezen tussen auto en trein, wint de geel-blauwe rups glansrijk.
Vijf minuten voor vertrek ging het luchtalarm af. Tenminste, dat dacht ik. Toen ik eens goed luisterde bleek het mijn zoon te zijn die het niet eens was met…tja de hele wereld zo leek het wel. Met een tas volgeladen met tussendoortjes, lunch en drinken ging ik toch gewoon naar de bushalte. De donderwolk veranderde al gauw in een zonnetje. Gelukkig maar, het eerste obstakel was overwonnen. Het busritje ging zoals gewoonlijk prima, behalve toen ik mijn ov-chipkaart terug wilde om uit te checken. Ja, ik weet het: loedermoeder!
Enfin, wij naar het perron. Ik vroeg een voorbijganger om me even te helpen met de buggy…ik ben namelijk altijd bang om zelf enorm te klungelen en te vallen.
Tipje: Ik ga altijd in de fietswagon zitten, daar is plek zat voor de buggy en je kunt er fatsoenlijk zitten, in plaats van op een klapstoeltje. Nou ja, meestal lukt dat. Wonder boven wonder heeft Laurens van de 60 minuten maar een minuut of 5 gemiemeld. Hij bleef zelfs soms 5 minuten bij me op schoot zitten: een unicum!
Toen we in Eindhoven aankwamen bleek dat daar geen fatsoenlijke lift is. De opties zijn: de gewone trap, de roltrap en een lift die bediend moet worden door NS personeel. Aangezien ik het lullig vind om iemand te vragen om 20 kilo (buggy + kind, dus niet meteen het consternatiebureau bellen!) naar beneden te tillen en ik op roltrappen vaak mijn motoriek verlies, koos ik voor de lift. Nadat ik de intercom indrukte kwam er een mevrouw naar boven. Die me mededeelde dat ik met “zo’n buggy’tje best de trap af had gekund”. Toen ik zei dat ik dat niet voor elkaar krijg in mijn eentje zei ze: “Nou, dan vraag je toch hulp?” Het was echt een reuzegezellig ritje in de lift! Ze vervolgde haar betoog met de mededeling dat ze voor haar werk 16 kilometer per dag loopt en dat ze al 25 jaar zeuren om normale liften op station Eindhoven. Ik ben blij dat ik deze informatie tot mij heb mogen nemen. 😉
Toen ik eindelijk de stationshal weer had bereikt, kon ik recht op mijn bestemming af: Sissy Boy. Echt een super toffe locatie, winkel en lunch/koffieplek in één. Zonder lift. Kneus als ik ben durfde ik niet alleen met de buggy de roltrap op, dus één van de winkelmeisjes hielp me. Dat deed ze gelukkig dagelijks, reuze handig! Vervolgens heb ik heerlijk koffie gedronken, geluncht en gekletst met Yolande. Onze kids vonden het prima en scharrelden lekker rond. Na de lunch doken we nog even de Primark in, want hé, die zat ernaast en het was maandagmiddag, dus waarschijnlijk was het geen ontplofte boel. Een tas vol dreumeskleding later liepen we terug naar het station. Daar sprak ik een conducteur aan met de vraag of hij me de trap op wilde helpen. Want je snapt wel dat ik weinig zin had in de lift en zijn vriendelijke bediende. Hij verwees me in de eerste instantie naar de vriendelijke bediende, maar besloot toen toch om me de roltrap op te helpen. Zo, dat was het één na laatste obstakel. Ik hoefde nu alleen nog maar midden in de spits een trein in te komen met een buggy en dan kwam alles goed.
Waar is mijn baby gebleven?Dat laatste ging wonderwel prima. 60 Minuten en ongeveer 15 miemelminuten later zetten we weer voet op Maastrichtse bodem. Missie “treinen met dreumes” was geslaagd en ik was gesloopt. Ik denk dat ik het een volgende keer best weer aandurf, alleen die lift neem ik niet meer!
Ben jij ook zo’n held met roltrappen?
x Breg
Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
16 Reacties
Superleuk geschreven! Ik heb nog geen kinderen maar ben geen held met roltrappen. Ik wilde eens wat harder lopen, zoals heel veel mensen doen op een roltrap, maar ik viel serieus twee keer om ?
Haha Kelly, herkenbaar! Of dat het eeuwen duurt voor je er überhaupt op durft te stappen 😉
Hahaha dat ook inderdaad!
Daarom gebruik ik draagdoeken en rugdragers 🙂
Dat snap ik helemaal! Ik realiseerde me dat dragen gisteren heel handig was geweest! Ik heb nooit echt gedragen, heb het een tijdje geleden wel geprobeerd, maar van het ene op het andere moment 12 kilo gaan dragen is ook een avontuur op zich! 😉
Roltrappen op zich vind ik prima, maar met een kinderwagen? Dacht het niet!
Ben benieuwd, ga binnenkort ook treinen met mijn meisje…. Nu al angst!
Komt goed joh, jij kunt dat!
R.E.S.P.E.C.T en dan bedoel ik ook echt respect met 7 hoofdletters! !!! Met het openbaar vervoer, die #$%*#÷ lift op Eindhoven centraal en de roltrap vind ik knap maar oké te doen. MAAR DAN……De primark!!!!! Echt serieus ik krijg al een paniekaanval van het logo, laat staan dat ik die winkel zou trotseren met mijn kleine spruiten! Serieus nogmaals respect en hopelijk is de terugreis minstens zo positief verlopen!
Hahaha Breg, thanks! De Primark op maandagmiddag is dus echt heel goed te doen. We hebben een rondje gemaakt over de verdiepingen, hoefden bij de kassa welgeteld 3 minuten te wachten en kwamen ongeschonden weer naar buiten! Terugreis ging goed, Laurens was moe, dus zat zichzelf vooral in de weg, maar met wat afleiding en een knuffel van mij ging het prima!
Haha ja ook de Primark nog! Daar zet ik echt geen stap meer binnen, óók niet op maandag.?
Jazeker, ik zoek graag mijn grenzen op hahaha! Het viel écht enorm mee! 😉 Wist je al dat er 1 december eentje in Dordt komt? 😉
Tjonge Breg, ik lees vol bewondering al je overwinningen, ik was al 5 x afgehaakt geloof ik. Alleen bij het idee ‘dreumes en trein’ al. Knap van je! Ook dat je je in kon houden bij de lieve liftbediende.. ?
Held op sokken ben ik hoor, maar ooit kom ik met de trein of de auto, helemaal alleen naar je toe! Nou ja, met dreumes dan hè! 😉
Pingback: Shoplog: Primark | Breg Blogt
Wauw, wat een onderneming is het ook, dat reizen met kinderen. En wat fijn, zo’n liftbediende. Ik had iets anders gereageerd geloof ik. 😉 Respect hoor! Autorijden met mijn dochter gaat meer dan prima (mits voldoende entertainment) maar het OV vind ik een hele uitdaging, en in- en uit een trein stappen met een peuter bovendien doodeng.
Pingback: Salukes, september! | Breg Blogt