Vanaf het moment dat ik gisteren geconfronteerd werd met de vreselijke foto van de kleine Aylan laat het me niet meer los. Het beeld van de peuter staat op mijn netvlies gegrift. Ik heb er buikpijn van.

Buikpijn van de vreselijke foto die sinds gisteren de wereld rondgaat. Hoe vreselijk oneerlijk en verdrietig is het, wat er nu zo dichtbij gebeurt. Jarenlang ben ik in Turkije op vakantie gegaan. Het strand van Bodrum zal nooit meer zo onbevangen en idyllisch zijn als voorheen.

Buikpijn bij de gedachte aan gezinnen die uit elkaar gerukt zijn. Mannen, vrouwen en kinderen die angst voelen in elke vezel van hun lijf. Die niet weten hoe hun leven er over een uur, een dag, een week uitziet. Ze durven niet eens te denken aan volgend jaar.

Buikpijn als ik lees hoeveel nare en kwetsende dingen er geschreven worden op internet. Hier kan en wil ik verder niks meer over schrijven. Er zijn simpelweg geen woorden voor. Het is hartverwarmend om te zien hoeveel mensen opstaan om te helpen.

Buikpijn als ik me probeer voor te stellen hoe verschrikkelijk het moet zijn om continu te leven in angst, met nachtmerries. Niet wetende waar je man of kinderen zijn. Of je ze ooit nog terugziet. Pure overleving is het enige dat je op de been houdt. Het maakt me zo intens verdrietig.

Terwijl ik dit schrijf besef ik hoe godsgruwelijk dankbaar ik mag zijn voor het leven dat ik heb, hier in het veilige Nederland. Ik hoop dat al die duizenden mannen, vrouwen en kinderen ook (weer) een warm en veilig thuis zullen vinden. Etienne en ik willen ze daar graag bij helpen en hebben onszelf aangemeld als gastgezin. Hopelijk kunnen we de warmte en veiligheid van ons gezin delen met de gezinnen die het zo hard nodig hebben. Een klein gebaar maakt al een groot verschil.

wpid-wp-1441314723473.jpeg

bron

xBreg

Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
Auteur

Bregje neemt geen blad voor de mond en schrijft regelmatig over taboes. Met de nodige humor weet ze haar lezers te inspireren, motiveren en te vermaken. Ze is getrouwd met Etienne en samen hebben ze een zoon, Laurens. Wil je Breg echt blij maken? Geef haar dan een zacht wit broodje met een ouderwetse draadjesvleeskroket!

10 Reacties

  1. Je hebt hier ook mijn gedachten opgeschreven …………….en ik ga het delen !

  2. Pingback: Salukes, september! | Breg Blogt

  3. Pingback: Breg Blogt

Laat een reactie achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.