Ze zeggen weleens dat een ezel zich geen twee keer aan dezelfde steen stoot. Nou Breg loopt gerust 39 keer tegen dezelfde steen aan en denkt dan bij zichzelf: “Oh ja, die steen moest ik ontwijken…” Ik ga je uitleggen waar deze constatering vandaan komt…

Ik ben echt een enorme pleaser.  Zowel in mijn werk als privé. Deze eigenschap heeft, zoals alle eigenschappen, voor- en nadelen. Ik ben bij wijze van spreken de halve dag bezig met bedenken hoe ik mijn mannen, familie en vriendinnen kan verrassen, verwennen en de aandacht kan geven die ze verdienen. Dit voer ik vervolgens ook zo veel mogelijk en met heel veel liefde uit. Onwijs leuk om te doen en ik geniet er enorm van! Soms lopen mijn plannen alleen niet precies zoals ik ze in mijn hoofd heb en dan komt het faalmonster weer om de hoek kijken. Ik krijg een knoop in mijn maag en voel me vreselijk rot. Ik raak in de stress van de gedachte dat anderen mij stom vinden om wat ik heb gedaan of om wat ik juist niet heb gedaan. Mijn impulsieve karakter heeft al tot talloze situaties geleid, waarin ik heel enthousiast een plan bedacht of aangaf dat ik er nog wel een opdracht bij kan hebben. Om er dan vervolgens achter te komen dat het zo makkelijk nog niet is. En dat ik beter een stapje terug kan doen en eens kan kijken wat er ging gebeuren. Maarja, dan was het al te laat.

Het is soms best wel vermoeiend om steeds bezig te zijn met het welzijn van anderen. En dan bedoel ik niet dat het vermoeiend is om er te zijn voor de lieve mensen om me heen. Ik bedoel dat het vermoeiend is om me steeds maar af te vragen of ik het wel goed doe. Wat dan? Ja nou, je weet wel, dingen!

Ik merk vooral dat de onrust toeslaat als ik te maken heb met mensen waar ik niet geen vertrouwensband mee heb. Dan verander ik meteen weer in het onzekere pubermeisje en ga ik nóg harder lopen pleasen. Dan duikt meteen het gevoel op dat ze me allemaal stom of achterlijk vinden om wat ik heb gedaan of heb gezegd. In mijn hoofd neemt het probleem enorme proporties aan en ik kan niks anders dan suf toekijken. Suf toekijken en mezelf afrekenen op het feit dat ik heb gefaald denk dat ik heb gefaald. Als je aan de andere partij(en) zou vragen of dat zo is, valt het waarschijnlijk reuze mee. Maar ondertussen zit ik wel met de spreekwoordelijke gebakken peren. En die heb ik liever in een tarte tatin. Ik fluit mezelf terug en denk weer aan de wijze lessen uit mijn Mindfulnesscursus. Ik haal een paar keer diep adem en probeer de beren die op de weg liggen over hun bol te aaien en door te lopen.

beer

Oh Lord wat zou ik graag wat meer lak hebben aan wat anderen van me vinden. Ik blijf net zolang oefenen tot het me lukt. Tot ik niet meer met een knoop in mijn maag zit, omdat ik denk dat ik de oorzaak ben van ongeveer elk probleem op het westelijk halfrond. Tot die tijd accepteer ik maar gewoon dat ik soms een ei ben dat het zichzelf onnodig moeilijk maakt. Ik ram onderstaande mantra nog even in mijn koppie:

Omdenken

 

bron

Zoals je inmiddels wel weet durf ik me kwetsbaar op te stellen op mijn blog. Dit artikel vind ik wel een hele grote stap, maar ik heb het gevoel dat ik niet de enige ben die hier (vaker) mee worstelt. Ik ben dus enorm benieuwd hoe anderen hier mee om gaan. Als dit blog eenmaal de wijde wereld in is geslingerd ga ik me uiteraard de rest van de dag zitten afvragen wat jullie hiervan vinden….verlos je me uit mijn lijden en laat je een berichtje achter?

xBreg

Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
Auteur

Bregje neemt geen blad voor de mond en schrijft regelmatig over taboes. Met de nodige humor weet ze haar lezers te inspireren, motiveren en te vermaken. Ze is getrouwd met Etienne en samen hebben ze een zoon, Laurens. Wil je Breg echt blij maken? Geef haar dan een zacht wit broodje met een ouderwetse draadjesvleeskroket!

7 Reacties

  1. zoooo herkenbaar! ik had dat jaren geleden ook heel erg. zo erg dat ik er bijna aan onderdoor ging. voornamelijk ook omdat mensen (niet alleen vrienden of familie maar ook vage kennissen of klasgenoten) naar mij toe kwamen met hun problemen! Dat nam ik allemaal zo persoonlijk op en alleen maar nadenken hoe ik het leven van ze beter kon maken. Is een lange weg om daar van af te stappen.. ik heb wel geluk dat mijn man daar heel nuchter in is en mij behoorlijk met beide benen op de grond houdt zodat ik niet meer te veel struikel over die ene steen.. hang in there! en maak bregtijd!

    • Jaa Bregtijd komt eraan, zodra die verrekte opdrachten de deur uit zijn ga ik minstens 1 dag helemaal niks moeten! En dat recept dan regelmatig herhalen. Stap voor stap komt het wel goed! Etienne is ook van de nuchtere soort, heel fijn! ?

  2. Leuk geschreven en ook wel herkenbaar ! In de loop van het ouder worden komt de acceptatie en zoals gezegd de grootste verandering , het is dus gewoon een leer proces , waarin je berust als je ouder bent . Komt dus vanzelf goed allemaal , geniet nu maar !!! Liefs Anneke

  3. Ohja ik maak me ook altijd druk om wat anderen van me denken en of anderen wel vinden dat ik t goed doe. Heel vermoeiend! En totaal zinloos, want meestal denken anderen niet eens aan mij of aan wat ik doe. Ik probeer het altijd te relativeren door te denken ‘zo belangrijk ben ik niet, dus de ander zal ook geen mening over me hebben’. Misschien kromme manier om er mee om te gaan maar t helpt me meestal wel. Alleen de mensen om wie ik geef, van hen vind ik t wel belangrijk hoe ze over me denken. Aan hen kan ik t gelukkig gewoon vragen. Succes!!

  4. Pingback: Doei augustus! | Breg Blogt

Laat een reactie achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.