Het is maandagmiddag, kwart over drie. We staan voor de deur van het inmiddels bekende kleine stenen gebouwtje. Het is bloedje heet en ik ben net samen met Laurens en mijn vriendin Anniek hier naartoe gewandeld. Laurens is ruim 14 maanden… tijd voor een bezoekje aan het consternatiebureau!
In deze blog:
Van mijn stuk
Toen Laurens nog kleiner was, liet ik me nog weleens van mijn stuk brengen door de dames van het ceebee. Als kersverse moeder weet je toch niet echt meteen hoe en wat, dus zuig je alle informatie in je op als een spons en ben je nogal snel geneigd om iets voor waar aan te nemen. Nou ja, voor mij gold dit in elk geval wel de eerste maanden.
Gelukkig groeide mijn zelfvertrouwen steeds meer en als ik advies nodig had zocht ik dit bij mijn moeder, zus en vriendinnen. Laurens was en is kerngezond. Na een paar maanden moest ik een echo van zijn heupjes laten maken van het consternatiebureau, want hij had een tijdje stuit gelegen. Weer naar dat stomme ziekenhuis. Baby van slag, uiteindelijk niks aan de hand. Ik besloot op dat moment om de bezoekjes met een kilo zout te nemen. Het zijn inmiddels niet meer dan weeg- en meetmomenten voor ons.
Papa heeft een ander?
Vandaag is het een bijzonder bezoekje, zo blijkt later. Er wordt altijd een lijstje afgewerkt met allerlei vragen over Laurens, maar ook over “papa en mama”. De arts – die ik nog niet eerder heb ontmoet- opent de lijst op de computer en begint vragen af te vuren. Hoe het met Laurens gaat en met mij. “Goed” antwoord ik. “Oh en papa is opnieuw verliefd?” Uuuh say whut? “Ja, dat staat hier, dat papa opnieuw verliefd is?”
Ik ben even sprakeloos en herpak mezelf snel. “Papa is hooguit elke dag weer opnieuw verliefd op zijn zoon, zoiets zal ik de vorige keer wel gezegd hebben.” Mijn vriendin en ik kijken elkaar even aan en zeggen verder niks. Laurens moet vervolgens de arts een blokje teruggeven bij wijze van motorische test. De held legt het blokje tot drie keer toe terug in het bakje in plaats van in haar hand. Vindt ze niet zo leuk, wij wel.
Niet goed!
Het gesprek kabbelt verder. Nou ja, ik krijg allerlei vragen op me afgevuurd en antwoord braaf dat alles goed gaat, we voldoende vitamine D geven, Laurens niet meer dan 300 ml melk krijgt en hij slaapt als een roos. Is ook bijna altijd waar. Goed, we zijn er bijna. Nog 2 hindernissen te gaan….. Tijd voor de grafieken…. Zijn lengte is prima, vertelt ze. Maar zijn gewicht is hoog! Heel hoog! Dit is niet goed hoor. Ze kijkt hier erg bezorgd bij. Ik zeg maar niet dat de kinderarts in het ziekenhuis vol trots “Hollands Welvaren” in Laurens zijn dossier heeft gezet.
Tijdens het voorbereiden van de prikken komt de ziekenhuisopname van vorig jaar ter sprake. Ik vertel dat Laurens het feilloos aanvoelt als er onderzoeken en dergelijke gaan plaatsvinden. Hij wordt dan heel rustig en aanhankelijk. Op het ceebee heeft hij dit ook. Ze kijkt me aan en ik hoor haar denken: “Oh ja, daar heb je weer zo’n moeder die denkt dat haar kind al alles aanvoelt.” Gezellig. Nadat ze tenslotte 2 prikken in Laurens zijn lekkere spekarmpjes heeft geplant vertrekken we met de opdracht om over 4 maanden terug te komen voor een weegmoment.
Daar ga ik, met mijn veel te dikke dreumes, op weg naar mijn verliefde man.
xBreg
Volg je mij al op Facebook? Klik HIER en mis geen enkel blog meer! <3
Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
29 Reacties
Super leuk stukje!! 🙂
Ik heb zelf nog geen kids, maar dit soort verhalen hoor ik regelmatig over het ‘consternatiebureau’.
Ik zal het goed in mijn achterhoofd houden, mocht het ooit zo ver zijn haha 🙂
Xx Lin
Dankjewel Lin! Haha, tegen die tijd ben je al helemaal ingelezen 😉 xxx
Ongelofelijk wat een rare wezens zijn het toch daar! Idd alles met een PAK zout nemen en met een grote lach vertrekken ! Mama knows best! ??❤️Ps geweldig dat meneer dat blokje niet in de hand teruggaf maar ik het doosje! Zo hoort het ??
Kijk, jij snapt het! 😉 Ja goed is ie hè, komt het dreumes-negeert-volwassene-gedrag toch nog eens van pas! 😉
Hihi leuke blog! En heel herkenbaar, al hebben wij hier wel een hele prettige verpleegkundige, dat scheelt. Maar ach, hummel zit al sinds z’n geboorte onderin de curve maar heb me nog nooit zorgen gemaakt om z’n gewicht of lengte. Te dik, te dun, te klein, te groot: ze volgen allemaal hun eigen ritme!
Haha wat leuk geschreven! Ik hoor zo veel van dit soort verhalen over het consultatiebureau maar heb zelf die ervaring niet. Wel kunnen de artsen indd een beetje zakelijk zijn.
Dankjewel! Normaal gaat het best goed, dit was echt een feestbezoekje 😉 😂
Leuk geschreven! Hier gelukkig tot nu toe goede ervaringen, of nouja toen Luca 3 maand was zeiden ze dat hij wel een wat groter hoofdomtrek heeft dan gemiddeld …. Ik wilde iets zeggen, maar hield me maar in hihi
Ik heb meestal ook nergens last van gelukkig, misschien ligt dat ook aan die kilo zout 😉
Oh ja dat hoofdje was hier ook vaker een dingetje! Soms kun je inderdaad maar beter je mond houden 😉
Pffff wat een gedoe zeg. Als ik zo iets lees en ik beeld me even in dat ik jou ben, ben ik bang dat ik niet heel netjes zou reageren, haha. Oeps!
Haha je wordt er vanzelf handiger in, dus dat zal tzt wel meevallen hoor! 😉
Pingback: De loedermoeder tag | Breg Blogt
Ja grappig! Ik vind het cb juist altijd leuk om dit soort opmerkingen van ze. Ze doen ook maar hun werk, denk ik dan. Wij ouders weten het toch veel beter! De vaste arts en verpleegkundige zijn trouwens heel aardig en relaxed op ‘ons’ cb, maar de vervangers als ze met vakantie zijn doen het idd héél anders… Dat je zo snel aan eigenlijk heel onbelangrijke mensen kan wennen…
Pingback: De Winprinses | Breg Blogt
Pingback: Doei augustus! | Breg Blogt
Ooooh zo herkenbaar! Ik heb ook echt he-le-maal niks met het cb! Mutsen die nooit antwoord weten op mijn vragen dus ik vraag maar niks meer!
Hahaha, ja precies dat!! Ik zeg overal braaf “ja” op en vertrek weer ☺
Pingback: Een trein, een lift en een roltrap | Breg Blogt
Geweldig, die foto’s!
Wat kunnen ze toch raar doen.. Zonde, het instituut is in theorie prima maar de uitwerking zou regelmatig veel minder betuttelend mogen.
Haha, ik ga nog even wat van je gouwe ouwe lezen, dit is echt zó grappig! Gelukkig kun je er nu om lachen. Vervelend als je zo’n kille kip voor je hebt zitten.
Pingback: Bezoek aan het consultatiebureau: 11 maanden – 'Kijk, mama!'
Soms hebben ze overal wel wat op te zeuren. Ligt er denk ik ook aan wie je hebt…
Ik ben vrijdag geweest met Bram en hij is nu 65 cm en 7.8 kilo.. 16 weken oud. Verbaasde me eigenlijk dat ze daar geen commentaar op had.. maar zoals verwacht zat ie netjes op zijn eigen lijn.
Ze had wel commentaar op mijn schema.. hij kreeg te weinig flessen en ze vond dat ik m’n hele schema om moest gooien.
Moest m om 8 uur wakker maken sochtends en savonds om 8 uur naar bed.
Bram red dat niet eens… om 7 uur ligt ie voor pampus en sochtends word ie wakker wanneer hij wil.. en niet wanneer ik wil. Mama vind ‘t soms best lekker om gewoon tot 9 uur te kunnen slapen. #loedermoeder
Ja ik herken het. Ik kwam (yeahh Lotte is 4) op het zelfde cb en ik kwam geregeld teleurgesteld naar buiten. Eerst was er een Belgische arts. Hij is goed zei iedereen. Hmmm aan mijn kinderen was altijd wel iets. De laatste keer dat wij er waren was er een nieuwe kinderarts, een vrouw met een Pools accent denk ik. Ook zij kreeg mij in onderzekerheid. Maar ik ben er gelukkig vanaf. Je bent niet verplicht om te gaan maar ik wilde dat wel altijd. Fijn weekend
Nou, de laatste keer hadden we idd ook die arts met t accent en die was heel fijn! Na 2 jaar eindelijk een fijne ervaring! 😉 Gelukkig til ik er ook steeds minder zwaar aan, waardoor ik t makkelijker langs me af laat glijden 🙂 Fijn dat jij er vanaf bent!
Pingback: De eerste keer: intake van het consultatiebureau - Lotus Writings
Pingback: Hoppakee, op naar het ceebee! - Breg Blogt
Pingback: Bezoek aan het consultatiebureau: 11 maanden - ramona. vandenarend.nl
Pingback: Bye bye consternatiebureau! - Breg Blogt
Pingback: Eerste jaar | Wat je moet weten over de intake van het consultatiebureau - Lotus Writings