Oh Happy Day #3

Vandaag was er weer eentje. Een dag met een gouden randje. Gewoon bijzonder. Bijzonder gewoon…

Terwijl de herfst de zomer omver blaast zit ik op de bank. Laurens slaapt en ik ben me aan het bedenken wat we vandaag kunnen gaan doen. Morgen begint het echte leven weer. Er hangt een studieplanning aan de muur en morgen is mijn eerste werkdag na de vakantie. Het weekend was relaxed en vandaag mag ik nog even spijbelen en doen waar ik zin in heb.

Tegen het middaguur pakken we de bus naar de stad, het is dan net even droog, scheelt weer een hoop gehannes met regenkap en paraplu. Twintig minuten later lopen we over de oude brug die oost en west verbindt. Te vroeg gejuicht, ik waai er bijna vanaf en mijn oh zo leuke coupe dreigt ook naar de haaien te gaan. Ik ben aan het denken over een mogelijke lunchplek. Al denkend pak ik mijn telefoon en bel één van mijn lieve vriendinnen. Ze is vertegenwoordiger in de horeca en de kans dat ze in de stad is én nog moet lunchen is groot. Mijn aanname klopt en we gaan lekker ergens wat eten. Laurens zit voorbeeldig bij ons aan tafel, eet lekker een boterhammetje mee en roept vol overtuiging “Papa!” naar de barman. We kletsen over de vakanties en van alles en nog wat. Het is fijn.

Een uurtje later gaat mijn vriendin weer aan het werk, we nemen afscheid en ik pak mijn boodschappenlijstje erbij. Ik scharrel een rondje door de stad en Laurens sjanst zoals gewoonlijk weer met alle vrouwen die hij ziet. Tegen een uur of vier krijg ik dorst. Door een drukke winkelstraat loop ik naar het café waar ik veel jaren met plezier heb gewerkt, terwijl Laurens luid “Tietuuuh” scandeert. Wat een heerlijk charmant mannetje is het toch! Een van mijn lieve vriendinnen werkt er nog altijd en ik weet dat ze meestal rond deze tijd klaar is. Ze is even oud als mijn vader en onze vriendschap is bijzonder en waardevol, leeftijd heeft hier niks mee te maken. Na 14 jaar vind ik dit nog steeds heel speciaal.
Ze is ontzettend verrast als Laurens en ik om het hoekje gluren en we drinken samen een wijntje en Laurens een watertje. 😉 En nog één. Laurens steelt wederom de show met zijn schaterlach en spelletjes. Dan is het tijd om naar huis te gaan. Terwijl ik de stad uit loop valt Laurens in slaap door het gehobbel op de kinderkopjes (leve de dikke banden onder de kinderwagen!) en ik besluit dat we naar huis lopen in plaats van de bus te pakken. De zon schijnt en ik negeer mijn volle blaas (ja die wijn hè, het is ALTIJD de schuld van de wijn).

Een uur later komen we thuis. Laurens is inmiddels wakker en ik heb elke boom in het laatste half uur van onze wandeling benoemd. Ik maak gauw zijn avondeten klaar en terwijl ik in de keuken sta, kijk ik naar buiten. De hemel barst open en het begint te stortregenen. Dankjewel Karma.

Deze dag was gewoon bijzonder. Bijzonder gewoon…

xBreg