Hittegolf herinneringen

Vanmiddag hoorde ik op de radio een specifiek liedje en ik kwam meteen nog meer in de zomerstemming. In gedachten ging ik terug in de tijd, naar 2002 om precies te zijn…

In juni van dat jaar vertrok ik met een koffer vol kleren naar Parijs. Hotel Villa Modigliani in Montparnasse werd mijn thuis voor 5 maanden. Als stagiaire bemande ik de receptie en spijkerde ik mijn Frans bij. Het werd een prachtige zomer. Vijf dagen in de week werkte ik van 7.00 – 11.00 en van 16.00 – 20.00. Tussen de middag had ik alle tijd om te lunchen en een tukje te doen in 1 van de vele parken die Parijs rijk is. ‘s Avonds ging ik met vriendinnen eten en biertjes drinken. De start om 7.00 was regelmatig een uitdaging, gelukkig had ik geen lange reistijd naar mijn stage, omdat ik boven de receptie woonde… 😉

Ik bracht mijn avonden meestal door in Le Port d’Amsterdam, dit was destijds dé Nederlandse kroeg in Parijs. Want tja, dat doen wij Nederlanders nou eenmaal: landgenoten opzoeken. Voor mijn stage was ik er al weleens geweest. Een kleine bruine kroeg waar je naast Grolsch ook frikandellen, kroketten en sateetjes kon eten. Het werd al gauw mijn tweede thuis.

Vriendinnen en familie vanuit Nederland kwamen regelmatig op bezoek en vol trots showde ik ze “mijn” stad. Ik herinner me een dag dat het net zo heet was als het deze week hier is. In Maastricht is dat al geen pretje, maar in een stad als Parijs is het dan helemaal een sauna. Samen met een vriendin die op bezoek was doken we de metro in, omdat de temperatuur daar nog enigszins houdbaar was. Dit nummer van Nelly was toen een enorme hit en gevoed door de warmte en onze meligheid leefden we ons uit met onze zangkunsten. We hadden de wagon namelijk even snel gescand en waren van mening dat er geen Nederlanders in zaten. Uit volle borsten zongen en lachten we. De metro stopte op het volgende station en achter ons hoorden we: “Kom jongen, we moeten hier uitstappen.” Oeps……