Precies 1 jaar geleden….

Precies 1 jaar geleden was ik niet veel meer dan een rondwaggelend lichaam met een donderkop erbovenop. Man, wat was ik klaar met die dikke buik, het niet meer soepel kunnen bewegen en het wachten. Wachten tot “de natuur zijn werk zou doen”. Natuurlijk wist ik dat slechts 4% van de vrouwen op de uitgerekende datum beviel, maar toch, 4%, daar kon ik best bij horen vond ik…..

Van mijn “dikkebuikenzwemclubje” beviel de één na de ander. Woensdag 21 mei ging voorbij. Zonder ook maar iets dat op een wee leek. De volgende dag belde ik Etienne op zijn werk (want hoogzwanger dan mag dat):”Echt iedereen bevalt, behalve ik! Ik ben zo klaar met dat stomme zwanger zijn, dat kind komt er NOOIT meer uit en dan blijf ik voor altijd dik!!” Diplomatiek als Etienne is, stelde hij me gerust, stemde in dat het reuze oneerlijk was (hij is zo slim!) en zei dat het echt wel goed kwam. Diezelfde middag hield ik nog een skypesessie voor No Guts No Glory. Met Ellen grapte ik wat over het effect van haar decolleté op het opwekken van de weeën. Tja, als ananas en tonic niet helpen, ga je andere dingen verzinnen!
De volgende ochtend om een uur of 5 werd ik wakker van terugkerende krampjes. Ik doezelde nog wat verder en na een uur besloot ik toch maar eens te timen. Nee, niet op de stopwatch, ik had hier uiteraard al weken een speciale app voor klaar staan in mijn telefoon! Om de 5 minuten had ik een kramp van ongeveer 1 minuut. Na een uur getimed te hebben maakte ik Etienne wakker. Geloof me, ik stond nog net niet te dansen van blijdschap (what was I thinking?!)
Omdat ik het lullig vond om de verloskundige zo vroeg te bellen, heb ik gewacht tot een uur of 8. Esther zei dat ze later in de ochtend wel even kwam kijken. Na een korte check bleek dat er inderdaad wel wat gaande was, maar het kon nog wel even duren.

Ik heb me op de bank genesteld en Etienne naar de supermarkt gestuurd. Nu had ik daar nog een goed excuus voor, dus hop, gebruik van maken! De opdracht was: haal maar alles wat ik lekker vind, wie weet kan ik straks niks meer eten!

Vervolgens hebben we de families ingelicht en vonden we wat afleiding in de familie-app. Ik was nog in staat om tijdschriften te lezen, dus de weeën waren nog niet echt sterk. ‘s Middags hebben we blijkbaar nog 2 films gekeken, daar weet ik dan weer niks meer van. Ze waren vast enig.

‘s Avonds kwam één van de andere verloskundigen, Rachelle, nog even kijken hoe het ging. Joe! Eindelijk ontsluiting. 2 hele centimeters in 18 uur tijd, dus het zou nachtwerk worden…Vrolijk appten we de familie en een paar vriendinnen dat het nu vast niet lang meer zou duren (hoe naïef!)
Midden in de nacht heb ik Rachelle nog eens gebeld met de vraag of ik nog iets moest doen, want ik had best veel pijn, maar had geen idee wat ik eigenlijk moest doen. Ze adviseerde me om te gaan slapen en zou de volgende ochtend weer even komen kijken. Laat ik je even vertellen dat ik tijdens mijn bevalling echt enorm braaf en volgzaam was, voor degenen die me kennen: dit is geen grapje!!

Een hele nacht pijn lijden en kijken naar een slapende Etienne had me maar liefst weer 2 centimeter opgeleverd, whoeiii! Het was inmiddels zaterdag en deze dag bestaat uit flarden van vage herinneringen, verder vormgegeven door foto’s en verhalen van Etienne. De genante, smerige en pijnlijke details hou ik inmiddels voor mezelf.  De hilarische hoogtepunten van de dag deel ik echter wel graag met jullie:

• Het bed stond op bierkratjes en we hadden geen minuut langer thuis moeten blijven, anders waren we er finaal doorheen gezakt (Etienne vertelde me dit pas toen Laurens geboren was, slim van hem!)
• Toen Etienne op vrijdagavond even sigaretten ging halen (en weer terugkwam hoor mensen!) had hij het handvat aan de bestuurderskant van de auto gesloopt en kon dus alleen via de passagierskant de auto in. Ook dit vertelde hij me, heel verstandig, pas op zaterdagavond)
• ik stond, rond 17.00,  in een nachthemd, joggingbroek en skisokken braaf bij de deur te wachten om naar het ziekenhuis te gaan, toen ik me realiseerde dat ik schoenen aan moest. Etienne kwam aan met een paar sneakers en ik keek hem verbaasd aan en zei heel lief:”Nee gekkie, ik heb toch sokken aan, die schoenen passen niet.” Om vervolgens de sokken uit te doen en zelf een paar teenslippers uit de kast te vissen. Persend en wel.
• Toen ik in een rolstoel door de gang werd gereden in het ziekenhuis ging ik heel overdreven mijn buik aaien, anders zouden de mensen weleens kunnen denken dat ik niet helemaal goed bij mijn hoofd was was…ze moesten wel zien dat ik Heel Erg Zwanger was
• Van alle liften in het hele ziekenhuis werd ik in die ene met een enorme spiegel gezet. Recht ervoor….geen wonder dat de mensen wat meewarig naar me keken in de gang …
• Ik bleef héél lief tegen de – veel te jonge en frisse – gynaecologe toen ze na 35 uur zei dat het nu écht niet meer lang zou duren en ik nog even mijn best moest doen….
• Ik bleef zelfs nog lief en begripvol toen ze zei dat het te laat was voor pijnmedicatie…die een half uur eerder wel was toegezegd…
• Tijdens het hechten (AU!) bleef ik vervolgens maar sorry tegen haar zeggen, omdat ik niet stil kon liggen…nu denk ik: waarom? Zij had sorry tegen mij moeten zeggen, gewoon voor alles!
• Blijkbaar is het geoorloofd dat je moeder en de gynaecoloog samen even rustig je hechtingen gaan bekijken. Echt mam, wat dacht je op dat moment? 😉

Om het feest uiteindelijk compleet te maken  riepen alle opa’s en oma’s een paar uur na de geboorte verrukt dat Laurens echt spreken op zijn vader leek. “HALLO! IK HEB HIER NET 37 UUR HEEL ERG HARD GEWERKT, KAN HET WAT MINDER?!” Jammer, dat stofje dat me had veranderd in een lief, meegaand en diplomatiek meisje was uitgewerkt…ik was weer mezelf. 😉