Je hebt van die momenten, dat het leven een aaneenschakeling lijkt van blunders. Dikke vette of kleine bijna onopvallende. Ik deel er vandaag een paar van de afgelopen maanden, omdat ik niet vies ben van een beetje zelfspot en jij dan misschien met een glimlach op je gezicht gaat slapen 😉
- Maandagavond. 23.00. Tijd om naar bed te gaan. Niet voordat ik mijn dagelijkse snuffelminuutje bij Laurens heb gehad. Hij kijkt met grote ogen naar ons op, zoals hij wel vaker doet als we even komen kijken. Inmiddels weten we dat hij dan niet echt wakker is. Etienne is de kamer al uit, als ik er achteraan sluip. Ik stap vol op de krakende laminaatplank op de gang en trek de deur achter me dicht. Laurens huilt, maar dat is niets geks als we zijn kamer uit sluipen. Vanuit de slaapkamer kijkt Etienne me geschrokken aan. ” Wat doe je??” “Ik stap gewoon op die plank, dat geluid kent ie nu toch wel?” zeg ik nietsvermoedend. “Maak die deur open, nu!!” Ik draai me om, gooi de deur open en ontdek dat ik bij het wegsluipen uit automatisme op de lichtknop heb geduwd, waardoor Laurens ineens in het volle licht ligt. Arm kereltje! We hebben hem daarna flink geknuffeld en getroost voor hij weer kon gaan slapen. Wat heb ik me rot gevoeld!
- Op een doordeweekse dinsdag heb ik afgesproken om te gaan lunchen met een oud collega. Ik graai in mijn tas en ontdek dat ik met de inhoud een hele luiertas kan vullen, maar vind geen portemonnee. Shit! Gauw Etienne bellen, die aan de overkant van de straat werkt. (Handig hè?!) Hij gaat van 12 tot 3 in meeting en ik ben net op tijd. Ik ren de straat over om onder zijn raam te gaan staan, kwispelend als een bedelende puppy. 1 Minuut later huppel ik weer vrolijk terug naar mijn kantoor, met mijn lunchgeld op zak.
- Na een hele gezellige Koningsdag had Laurens wat moeite om alle indrukken te verwerken. Gevolg: weinig slaap. Ik zette hem ‘s ochtends op de fiets om hem naar de crèche te brengen. Toen ik daar weer naar buiten liep kon ik nergens mijn sleutels vinden. Overal zoeken, ik kreeg het al benauwd. Tot ik mijn sleutels ontdekte. Op mijn fiets die op de stoep stond.
- Die keer dat ik de vrouw van de baas aan de telefoon had, maar dat niet wist. Ze vroeg of hij haar terug kon bellen en ik vroeg: “Heeft hij je nummer?”
- Afgelopen vrijdag. Ik zwaaide vanuit de auto heel erg enthousiast naar mijn collega die op de fiets zat met haar 2 zoons. Ze keek wat vreemd en zwaaide ook niet terug. Toen ik haar appte dat ze best wel terug mocht zwaaien als ik haar inhaalde kreeg ik als antwoord:”Ik zit gewoon in mijn achtertuin.”
Als je een blunder begaat kun je je er best even rot door voelen. Het is voor mij altijd een troost om te weten dat ik niet de enige ben. En dat de ander het meestal veel sneller vergeten is. Tenzij je er een blogje over schrijft natuurlijk.
Blunder jij er ook regelmatig op los?
xBreg
Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.