Kom maar bij mij…

Laatst vertelde ik al over 8 dingen die ik heb geleerd sinds ik moeder ben. (klik hier) En weet je, er is nog iets dat ik heb geleerd sinds ik zelf een kindje heb. Als mijn nichtje of neefjes verdrietig, moe of ziek waren, wilden ze altijd maar 1 ding: bij mama zijn. Ik voelde me dan altijd een beetje onzeker, omdat ik dacht dat het aan mij lag en ik ze niet kon troosten….

Daar zat wel wat in weet ik nu, want Laurens wil namelijk als hij verdrietig is ook het liefste bij Etienne of mij zijn. Een enorme eer vind ik dat nog steeds. Oh, ik kan echt gloeien van trots als hij zijn armpjes naar mij uitsteekt en zich tegen me aan nestelt. Een fractie van een seconde kan ik me dan zelfs een beetje verbazen:”Wauw, ik ben gewoon zijn mama!” Als hij op een verdrietig momentje bij iemand anders zit, voel ik me zelfs weleens een beetje schuldig als ik hem bij me neem. Ik heb namelijk het idee in mijn hoofd geplant dat ik Laurens niet van iemand anders schoot mag pakken als hij een klein snikje laat horen. Of zelfs als hij hard huilt. Want dan wil ik die ander niet kwetsen of het gevoel geven dat hij of zij Laurens niet kan troosten. Gelukkig bestaat er zoiets als moedergevoel dat op zo’n moment schreeuwt:”PAK HEM NOU GEWOON BIJ JE!!”  Fascinerend toch, dat ik denk dat iemand me stom vindt als ik mijn eigen kindje wil troosten?

Vorige week, tijdens een gezellige lunch met vriendinnen werd Laurens moe. Hij keek me bijna smekend aan en huilde zijn typische “Mama ik ben zo moeehoeee” huiltje en trok daarbij een pruillipje. Toen ik hem bij me pakte kroop hij helemaal tegen me aan en het was goed. Mijn lieve vriendin wist dit moment te vangen in een prachtige foto….

Kom maar bij mij….

Momenten om te koesteren zijn het, deze intense knuffels. Zeker omdat ze regelmatig maar 1 seconde duren, voor meneer weer alle kanten op draait met zijn koppie of heel hard begint te schreeuwen van algeheel ongenoegen. 😉 Elke keer opnieuw voel ik me beretrots, dat ik degene ben die hem kan troosten. Dat ik begrijp wat hij bedoelt en hem kan helpen. Soms kan ik het niet voor hem oplossen, maar dan verzachten mijn knuffels in ieder geval zijn verdriet. En dat veilige gevoel zal hij zich later hopelijk herinneren. Terwijl ik dit stukje schrijf, klinkt Marco Borsato zachtjes in mijn hoofd:

Kom maar bij mij
dan zet ik alles opzij
kom maar bij mij
huil lekker uit
en laat je tranen vrij

(Speciaal voor jullie de live versie, zet hem maar lekker hard!)

Herken je mijn gevoel?

Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.