We gaan terug naar ‘t jaar 2000. Ik was nog nat achter mijn oren en maakte er op zijn zachtst gezegd een potje van tijdens mijn eerste studiejaar hier in Maastricht. Jij was een paar jaar ouder en wijzer, maar ook een kop kleiner. Je gaf me wijze raad en we konden samen vreselijk lachen. Laten we zeggen dat jouw kleine postuur ruimschoots werd gecompenseerd door je grote mond. 😉 Zoals dat in het tijdperk vóór de social media en smartphones soms stilletjes ging, verloren we elkaar uit het oog. Maar, zo bleek later, nooit uit het hart.
Jij verhuisde met manlief naar het westen des lands en jullie kregen 2 prachtige kindjes. Toen nummer 3 op komst was vonden we elkaar weer terug via Hyves. Meteen was het weer goed. Herinneringen ophalen en op de hoogte blijven van elkaars wel en wee. In 2011 ging ik voor het eerst naar Pinkpop en wat was het gaaf dat jij ook zou gaan. Na 7 jaar zouden we elkaar eindelijk weer live zien en samen proosten op het leven. Het werd een geweldig weekend met veel baco’s, biertjes, katers en slap geouwehoer. En tussendoor ook wat goede gesprekken, want die hoorden er altijd bij. Bijzonder was het, dat we steeds weer zo de draad oppakten.
Het volgende jaar stond in het teken van voorpret voor Pinkpop 2012. Jij zou manlief meeslepen en ik had inmiddels Etienne aan mijn zijde. Onze vrienden werden wederzijdse vrienden en Pinkpop 2012 werd weer een geweldig mooi weekend met baco’s, bier, katers en slap geouwehoer. En ook weer goede gesprekken. We spraken tegen elkaar uit hoe fijn het was dat onze vriendschap in de afgelopen jaren weer tot leven was gekomen. We scoorden handtekeningen bij Racoon en lieten de mannen van de band even een foto van ons maken, aangezien we hen niet mochten fotograferen van de organisatie.
Half juli 2012 kwamen jullie met het hele gezin een dagje naar jullie geliefde Maastricht. We hebben een hele fijne dag gehad, De kinderen voelden zich thuis en we hadden veel plezier. Alles aan die dag klopte. Alsof het zo moest zijn.
Twee weken later zat ik op mijn werk in een gesprek toen je belde. Ik drukte je weg. Je belde weer en ik nam op met de woorden: “Schat, ik bel je zo even terug, zit in gesprek.” Ik had alleen niet jou aan de telefoon, maar je man. Hij vertelde me dat je keihard had gevochten tegen een hersenbloeding, maar dat je de strijd had verloren. De wereld stond stil.
Nog elke dag denk ik aan je. De ene dag uitgebreider dan de andere, maar je bent er altijd. Nu Pinkpop en je verjaardag weer naderen ben je heel veel in mijn gedachten.
Het gemis en verdriet worden met de jaren minder rauw, maar het verdwijnt nooit. Vanaf de fotowand naast de eettafel kijk je me lachend aan. Nou ja, je keek stiekem naar de zanger van Racoon die ons vastlegde.
Ik vraag me regelmatig af wat je van dingen vindt. Er is zoveel veranderd in de afgelopen jaren. We hebben een prachtig mannetje gekregen, ik ben door een diep dal gegaan en er eigenhandig weer uitgeklommen. Vriendschappen zijn verloren gegaan en nieuwe zijn ontstaan. Allemaal dingen die jij niet meer mee hebt mogen maken en waar ik je soms best wel graag advies over had willen vragen. En dan nog al die gelukkige dingen die we samen hadden kunnen delen. Ik vraag me vaak af hoe het nu met jou zou zijn als je nog leefde. Een vraag die nooit beantwoord wordt. En dat doet pijn. Als ik denk aan jouw lieve man en kids die zonder jou door moeten, breekt mijn hart. Elke keer opnieuw.
Vandaag was ik aan het werk en omdat ik me goed moest concentreren op een klus heb ik veel naar Racoon geluisterd. Alle albums op shuffle door elkaar. Een paar keer kwam dit nummer voorbij. Inmiddels luister ik het zonder in tranen uit te barsten, maar het raakt me nog altijd erg diep. Want wat heb je gevochten. En wat is de krater die jouw verlies heeft achtergelaten nog steeds enorm voor zij die van jou houden.
Elke keer als Etienne en ik Racoon weer live zien ben je er ook bij, in mijn hart. Op Pinkpop 2015 zat je op mijn schouder en zong ik keihard mee met één van je favorieten: Robbie Williams. Ik denk altijd met een lach en een traan aan de fijne momenten die we daar op diezelfde plek hebben gehad. Want die herinneringen pakt niemand me meer af.
XOXO
Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
31 Reacties
Dikke knuffel! X
Dankjewel lieve Kaylre xx
Snik mooi, wat fijn dat zij jouw vriendinnetje mocht zijn x
Dank je lieverd x
Wow, meer woorden heb ik er even niet voor. Knuffel voor jou.
Dankjewel lieve Tonnie! X
Pingback: Maart, je was mooi! | Breg Blogt
Pingback: Dansen met een lach en een traan | Breg Blogt
Pfff jee Breg, wat ongelooflijk verdrietig… En wat heb je dat mooi geschreven. Kus
Dankjewel! <3
heel mooi geschreven ! het gevoel achter je woorden komt binnen! sterkte met de mooie maar soms moeilijke momenten x
Wat schrijf jij toch leuk…ondanks dat het onderwerp k*t is. ..
Ik herken t…dankzij je lief vriendinnetje vind ik ze leuk.
Bijna 4 jaar verder…het leven is heerlijk en soms zo oneerlijk…
dikke knuf xxx
Lieve Petra, ik zie nu pas je berichtje, dus sorry voor mijn late reactie! Wat zijn de jaren voorbijgevlogen en wat doet het nog steeds zoveel pijn als de realiteit weer tot me doordringt. Ze kijkt me lachend toe vanaf de muur in de woonkamer, zo is ze toch altijd een beetje hier. Dankjewel voor je lieve berichtje <3 xxx
Jeetje wat heftig. En wat mooi beschreven. Altijd vreselijk als mensen te jong overlijden 🙁
Dankjewel lieffie <3
Jeetje wat heftig, maar wat heb je dit mooi geschreven…
Dankjewel, lief! x
*snikt*….
<3
Rouw blijft rauw! hè? Liefs en zo fijn dat je erover schrijven kan. Dat helpt je vast je gedachtes en gemis wat te “ordenen”. Sterkte op de momenten wanneer de continue verbondenheid met je vriendin écht verdrietig veel pijn doet!
Dankjewel voor je lieve woorden. Je zegt het precies zoals ik het voel, het komt soms ineens zo hard binnen en het blijft onwerkelijk. Schrijven helpt enorm, net als muziek en vaak over haar praten. <3
Och zoetje wat is het toch kak om soms zo verdrietig te zijn….?❤️
Lap, bleiting op de trein hier. Heeeel herkenbaar, alleen was ik 15 en zij iets jonger.
Maar hey, blèten mag. Zolang er achter iedere traan maar een glimlach aan mooie herinnering zit.
Liefs x
En ik vergat ergens het woordje “een”. Goh. ☺
❤❤❤
Wow!
Ik heb tranen in mijn ogen. Ik ken jou niet persoonlijk, je vriendin niet natuurlijk, maar wat heb je dit mooi geschreven. En wat moet het heftig (geweest) zijn. Heel veel sterkte, sommige mensen zijn nu eenmaal onvervangbaar. Liefs
Kippenvel…. Dikke knuffel en sterkte vandaag ?
Pingback: Vijf jaar... - Breg Blogt
Pingback: 6 jaar verkering! - Breg Blogt
Pingback: De tien van Breg #1: De best gelezen artikelen van 2015 - Breg Blogt
Pingback: Ik kneep er even tussenuit! - Breg Blogt