Op het moment dat ik dit schrijf is Laurens alweer 9 maanden oud. Wanneer is dat gebeurd? En wie is dat kleine meneertje met een eigen mening dat hier fanatiek in zijn handen zit te klappen en danst op de muziek? Waar is mijn kleine baby’tje gebleven dat uren bij me lag te slapen en te knuffelen?
Anderhalf jaar geleden was ik nog nietsvermoedend. Nou ja, we waren van plan om ons voort te planten, zover waren we wel. Ik had goede hoop en vertrouwen dat het gauw zou lukken. Tegelijkertijd hield ik mezelf voor dat het best weleens lang kon duren, dus ik moest ook rekening houden met teleurstelling. Ik kon nergens anders meer aan denken. Ik wist wel iets van kinderen, maar had géén idee wat me nou echt te wachten stond. Het woord ontzwangeren kwam niet in mijn vocabulaire voor…inmiddels weet ik wel beter…

Nu….
- weet ik dat je met een zwangerschap en later met een kindje in een wereld vol clichés belandt
- betrap ik mezelf er zeer regelmatig op dat ik sindsdien zelf ook met clichés strooi. Hier kom ik later op terug…
- heb ik geleerd dat ik mijn vrienden en familie aardig om de tuin kan leiden als het nodig is: ik hield een alcoholvrije maand (serieus) en verlengde deze vrijwillig (geloof je ‘t zelf?)
- begrijp ik waar de term “hormonsters” vandaan komt
- heb ik een klein vermogen gespendeerd aan babykleding. Die hele babybranche is echt een goudmijn. Oorzaak: punt 4…
- hou ik nog meer van Etienne, omdat hij ondanks de hormonsters nog steeds van mij houdt
- hou ik nog meer van mijn familie en vriendinnen, omdat ze ondanks diezelfde hormonsters nog steeds van mij houden
- ben ik enorm blij met de nieuwe vriendinnen die ik dankzij mijn zwangerschap heb gekregen
- moet ik vaak heel hard lachen om mijn zwangere gedrag. Ik kocht na 9 weken mijn eerste positiebroek. En droeg hem ook meteen, want ik was enorm vond ik…
- vind ik het hilarisch dat ik vreselijk boos werd als iemand mijn zwangere gedrag niet serieus nam, zie punt 4
- vind ik het nog hilarischer dat ik voordat Laurens er was alle babykleertjes gestreken en gesorteerd op maat, kleur en model netjes in de kast legde
- ben ik überhaupt al blij als er een leuk setje kleding schoon in de kast / aan het wasrek hangt
- is het nog steeds bizar wat zwangerschap met je kan doen. Ik leefde op 7up, mandarijnen en slagroom en walgde van mijn geliefde Chinees en Big Mac
- baal ik weleens dat ik geen reden meer heb om Etienne om 19.55 naar de Plus te sturen voor een bak Brownie-pudding en een bus slagroom
- is de ergste kater peanuts vergeleken bij wekenlang elke dag misselijk zijn
- mis ik het getrappel, de enorme salto’s en het geboks in mijn buik nog weleens
- vind ik mezelf een enorme bikkel, omdat ik zonder pijnbestrijding ben bevallen
- verbaast het me nog steeds dat ik zo vriendelijk en rustig bleef toen de gynaecoloog voor de derde keer zei dat het echt bijna klaar was (na bijna 36 uur, ze had lef en het duurde daarna nog 1,5 uur)
- kan ik nog volschieten als ik denk aan de eerste kennismaking met Laurens
- schiet ik sowieso nog vol om elke scheet
- kan ik uren kijken naar foto’s van Laurens als inimini baby’tje
- realiseer ik me dat het kleine baby’tje nooit meer terugkomt…kom maar door met de tissues
- schiet ik vervolgens weer vol bij punt 16 en bij punt 21
- heb ik de nare eerste weken van Laurens’ leven inmiddels een plekje gegeven
- ben ik niet meer elke dag bang dat er iets vreselijks gaat gebeuren
- beken ik dat ik ‘s avonds stiekem aan Laurens snuffel als hij ligt te slapen. Om vervolgens gauw weg te sluipen als hij wakker wordt.
- ben ik ein-de-lijk verlost van de hormonsters. Nou ja voor 95% dan, anders zou het wel heel saai worden met mij
- weet ik dat je van zwanger zijn haaruitval krijgt. En dat het 9 maanden duurt voor er weer plukjes van 5cm op je hoofd verschijnen
- snap ik wat er bedoeld wordt als ze zeggen dat je zeker 9 maanden nodig hebt om te ontzwangeren
- realiseer ik me dat het échte opvoedwerk nog moet beginnen
- is de mantra “het is maar een fase” nu al mijn favoriet
- weet ik dat het inhouden van je lach een must is bij de opvoeding. Zeker als Laurens met een uitgestreken gezicht keihard een platte hand in zijn bord eten slaat, terwijl ik al 10x NEE heb gezegd
- vermoed ik dat er in de toekomst nog heel wat blogjes volgen over de streken van Laurens
- roep ik niet meer heel stellig dat er echt nooit een tweede komt
- verzoek ik je vriendelijk om niet steeds veelbetekenend naar mijn buik te gaan kijken als je me ziet in, laten we eens beginnen met, de komende 2 jaar. Als er al wat te zien is komt dat door slagroom en wijn…
- kijk ik soms nog net niet over mijn schouder als iemand me aanspreekt als de moeder van Laurens, om vervolgens te denken: “Oh ja, ik ben moeder!”
- ben ik elke dag een beetje meer knetter verliefd op dat prachtige kleine mannetje met zijn grote blauwe ogen
Wat vond jij het meest verschrikkelijk aan ontzwangeren? Tell me!
xBreg
Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
8 Reacties
haha! leuke lijst! veel dingen zijn herkenbaar… ben alleen nog lang nirt zo ver (nog zwanger en 6 weken te gaan) dus ik ben benieuwd!
Dank je! Geniet lekker van de laatste weken en daarna veel knuffelen! (Cliché, maar waar ;))!
Zooo herkenbaar….ik zeg 9 maanden op en nu al 21 maanden af….;) !
groetjes
Oei, das lang! 😉
Pingback: Februari’s favorieten | Breg Blogt
Pingback: Surprise! | Breg Blogt
Pingback: Wat gaat het toch snel hè? | Breg Blogt
Pingback: Ontzwangeren 2.0 | Breg Blogt