Ain’t no mountain high enough…

“Zaterdag…deed ik niets dat ook wel later mag”. Deze tekst van Blof schiet vaker door mijn hoofd op zaterdag. Rustig opstaan en de dag beginnen met een kopje koffie en een broodje. Laurens speelt in de box. Etienne is werken. Ik ga eens lekker bij mijn liefste zitten…..

Oh nee wacht! Vandaag is de eerste dag van mijn uitdaging. Tenminste, de eerste dag nadat ik wereldkundig heb gemaakt dat er verandering nodig is. Dus ik pak een tas met wat eten en drinken voor Laurens, trek mijn wandelschoenen aan, zet Laurens warm ingepakt in de wagen en we vertrekken. Ik heb een route in mijn hoofd die iets meer dan een uur in beslag neemt. Mocht ik halverwege de smaak te pakken hebben dan plakken we er gewoon een stuk aan vast. De enige zorg die ik heb is of het bos niet te blubberig is. Toen we een kinderwagen uitkozen MOEST deze geschikt zijn voor het bos, want we zouden héél vaak gaan wandelen. (Damn those hormones!) Vandaag is Laurens bijna 9 maanden en ga ik voor het eerst echt avontuurlijk door het bos struinen….een andere kinderwagen was dus ook prima geweest. 😉

Goed, wij aan de wandel. Het zonnetje schijnt, het is niet te koud, ik heb er zin in. Na ongeveer een kwartier begint het te regenhagelen…koud en nat. Niks aan de hand, regenhoes over de wagen en doorstappen. Na 20 minuten begint Laurens te gillen. Hij krijgt een tand en heeft hier heel veel last van, zo zielig! Bovenaan de heuvel, ergens tussen kilometer 1 en 2 flans ik een fles in elkaar, die hij gretig leegdrinkt en we lopen het bos in.

Wat ik alleen even vergeten ben….je moet door een soort enorme kuil (of een klein dalletje) om in het bos te komen. Het eerste deel lukt me aardig en ik vind mezelf een super stoere mama. Het paadje omhoog vind ik iets te spannend dus ik zoek een alternatief paadje. Waar ik na 10 meter vast zit in de blubber. Een tegemoetkomende hardloper zegt me dat ik beter het eerder genoemde paadje omhoog kan pakken. Even denk ik nog dat hij zegt dat hij me even helpt, maar hij roept “succes!” en rent verder, het bos uit. Bedankt hè! Ik laat me niet kennen, bekijk het paadje eens goed, besluit dat ik geen mietje ben en begin Laurens omhoog te sleuren. Halverwege splijt het pad echter in tweeën (kon ik van onderaf niet zien) en kiept de kinderwagen op zijn kant. Ik krijg het Spaans benauwd en sta een paar seconden als een debiel te kijken. Laurens zit goed vast en heeft niets, maar schrikken is het wel. Gelukkig bestaat Karma en komt op dat moment een stel wandelaars met hun honden aan. De jongen van het stel aarzelt geen moment en schiet me te hulp.  Terwijl ik Laurens naar boven draag, tilt hij de kinderwagen omhoog alsof het een zakje chips is. Zó ontzettend lief!!

Na veel bedankjes van mijn kant scheiden onze wegen weer en zijn we eindelijk IN het bos. Ik kan nu gewoon een recht pad volgen en er staan me geen gekke obstakels meer te wachten. Laurens valt in slaap en ik kan me even verliezen in de rust van de omgeving en het nieuwe album van Racoon dat via 1 oortje mijn hoofd binnenkomt. Dit is waar ik het voor doe. Kop in de wind en weg met dat gepieker en de negativiteit. Ik voel me nu stukken beter: ik lig steeds in een deuk om mijn gebrek aan ruimtelijk inzicht en “held-op-sokken-gedrag” endeze wandeling heeft me ook weer inspiratie voor een blogje opgeleverd! Het hele avontuur laat me ineens denken aan dit nummer:

http://www.youtube.com/watch?v=Xz-UvQYAmbg

Zo, dan ga ik nu genieten van een welverdiend bad en Laurens van een heerlijk middagdutje!

Fijn weekend!!

xBreg