Superfoods. Met slagroom. En hagelslag.

De laatste jaren lees je er steeds meer over: superfoods. kieenoojaa (of kienwa?),  godjiebessen, tsjiazaad, groene smoothies, je zou bijna denken dat je niet meer normaal kunt functioneren zonder al deze spullen. Laat ik eerst even benadrukken dat ik de superfoods, de gebruikers en voorstanders en het al dan niet bewezen effect ervan niet bekritiseer.  Ik denk er gewoon anders over…

Goed, verder met mijn verhaal. Ik reageer doorgaans hetzelfde op dergelijke trends.

Ik…..

1. zie het steeds vaker voorbijkomen op tv en in de media
2. besteed er in de eerste instantie geen aandacht aan
3. vraag me dan na een tijdje (lees: als ongeveer de hele wereld al om is) toch af of ik het niet ook moet proberen,
4. probeer het wel/niet
5.  ga op de oude voet verder.
6. Het hele circus begint opnieuw aangezien er weer een nieuwe trend voorbij vliegt

Gelukkig ben ik wel consequent, ik pas bovenstaande toe op alle nieuwe trends of het nu om eten, drinken, sporten of kleding gaat. Das dan wel weer een stabiele factor in mijn leven. Net als slagroom. En hagelslag.

Eens in de zoveel tijd krijg ik de kolder in mijn kop en moet er allemaal gezond voer in huis komen. Als ik dan na een week weer wat verlept fruit of yakult over datum in de kliko mik geef ik het weer op. Ik ben deze week tot de conclusie gekomen dat ik gewoon niet gemaakt ben voor hypes of voedingspatronen die Echt Heel Erg Goed voor je zouden zijn.
Aan de ene kant zou ik willen dat ik daar wel wat meer doorzettingsvermogen in had. Het gaat tenslotte om het doorbreken van een patroon en het aanpassen van eetgewoonten en ik geloof ook echt wel dat bepaalde aanpassingen goed voor me zouden zijn.
Aan de andere kant ben ik al behoorlijk trots dat ik werk, vriend(inn)en, gezin, huishouden (je weet wel, dat van Jan Steen met de Franse slag) en vrijwilligerswerk in een kunstige jongleershow prop en dan neem ik nog een plakje roombotercake. Met slagroom. En hagelslag.
Ik denk dat de innerlijke drang ook niet zo groot is, omdat ik me totaal niet druk hoef te maken over mijn figuur. Ik ga 1x per week naar Pilates en wandel “regelmatig”, als er niks spannends op Netflix is of als Lau en ik niet superdruk zijn met het nauwkeurig bestuderen van het speelkleed. Shoppen is ook wandelen bedenk ik me nu. Wat dacht je trouwens van 10x per dag met 9,8 kilo op je arm de trap op en af lopen? De de beste workout ever!

En dan is daar de(social) media die tegenwoordig zorgen voor een continu sluimerend schuldgevoel. Voorbeeld: We geven Laurens 90% van de tijd een potje. Simpelweg omdat het snel en makkelijk is en we niet altijd zin, tijd en energie hebben om iets vers voor hem te maken. Hij groeit als kool, is vrolijk, slaapt goed en is gezond, dus niks om me zorgen om te maken. Maar dan zie ik weer van alles voorbijkomen of hoor ik vriendinnen over zelfgemaakte babyhapjes en dan komt het sluimerende gevoel weer naar boven. Sterker nog, ik hoor mezelf regelmatig ongevraagd in de verdediging schieten. Dat deed ik in een paar zinnen hierboven ook lees ik nu. Super irritant! Hoe komt dat toch, dat je je (bijna) schuldig voelt als je gewoon doet wat je doet en niet met de trends mee gaat?

Herkenbaar? Laat het me weten. Dan lees ik straks jullie reacties terug onder het genot van een SUPERstuk vette roombotercake. Met slagroom. En hagelslag.

Fijn weekend!

xBreg