Het afgelopen jaar is er eentje geweest die je in cliché termen zou kunnen beschrijven als: “Sjonge jonge, dat was me het jaartje wel zeg!”.
We begonnen op 31 december met een 20 weken-echo met een hoop moeilijk gedoe over het al dan niet enorme hoofd van Laurens. Ook al zat een groter hoofdje in de familie en voelde ik dat alles goed was, ze namen het zekere voor het onzekere. Natuurlijk heel fijn dat ze dat doen, maar ook veel extra stress. Na 6 (!) weken meten, echo’s maken, vieze drankjes en bloedprikken was de uitslag : hij is kerngezond en inderdaad wat groter. Joh! (mijn moederinstinct werkte toen al op volle toeren zoals je leest)
We kabbelden vrolijk verder, nou ja, ik werd wereldkampioen waggelen. Carnaval volgde, de winter verdween en mijn verlof begon, dus ik bracht veel uren door in de tuin, waar ik Etienne aanmoedigde bij het schuren van de meubels voor de babykamer ;). Op het moment dat ik 2 manden babykleertjes stond te strijken wist ik dat de nesteldrang was toegeslagen. Was overigens ook de laatste keer dat ik babykleertjes heb gestreken, I rest my case.
Op een -wat ik gehoord heb- zonnige dag in mei werd ons allergrootste cadeau geboren, wat een feest dat hij er eindelijk was! Na een wat rommelige en ongelukkige start op meerdere fronten begonnen we onze draai te vinden. Na drie weken paradeerde (lees: waggelde) ik stralend met de kleine man door de stad, trots stoppend voor iedereen die hem wilde bewonderen.
Een paar dagen later vielen we van onze net enigszins blauwgekleurde wolk af…. Onze kleine man kreeg een urineweginfectie, werd opgenomen in het ziekenhuis en onze kraamtijd was in één klap foetsie. Van een nachtje ter observatie belandden we in een slopende periode van 14 dagen, omdat de artsen geen enkel risico wilden nemen. Natuurlijk waren we ze daar heel dankbaar voor, maar om je kindje van 3,5 week oud achter te moeten laten, terwijl je net lekker aan elkaar begon te wennen: de hel! Heel veel knuffelen en zelf voor ons mannetje zorgen hielp ons er doorheen.
Gelukkig strompelden (want ziekenhuismeubilair is zeg maar niet zo ergonomisch) we na 14 dagen naar buiten met een vrolijke baby van bijna 5 kilo die helemaal gezond verklaard was. Mede dankzij de gierende hormonen (echt waar, wie dat heeft uitgevonden!!!!), achterstallige slaap en het besef wat er eigenlijk was gebeurd in de afgelopen weken, liet het genieten een tijd op zich wachten.
Met vallen, opstaan, nog een paar keer vallen (want hallo, we hebben het hier wel over mij hè) zijn we nu bijna aan de finish van dit pittige jaar. Ja, ja, ik weet dat het al 2015 is, maar vandaag staat ons nog 1 onderzoek te wachten voor Laurens. Hij krijgt een infuus met vloeistof ingespoten en 4 uur later gaat hij door de scan. Ik kan niets anders verwachten dan prachtige beelden van schone niertjes en een mooie gezonde blaas, maar toch is het wel weer even spannend. Zijn wereld wordt met de dag groter, dus hij zal het niet tof gaan vinden en ik geef hem geen ongelijk! Gelukkig wachten daarna de dikke knuffels van oma, die helen al het kinderleed.
Zo zie je maar, elk boek heeft zijn laatste bladzijde en vandaag is de laatste bladzijde van Laurens’ eerste en hopelijk laatste ziekenhuisboek. Ik ga vast een flesje bubbels koud zetten om dit heuglijke feit straks te vieren!
xBreg
Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
18 Reacties
Zet hem op Breg en Laurens. Laatste dagje. We denken aan jullie. Ontelbaar veel kusjes van Roos en mij!!!
P.s. Leuk dat je blogt <3
Dankjulliewel lieverds! X
Geweldig nieuws bregje! Ik volg je xxx
Dankjewel, leuk! X
Waw wat een ontroerend verhaal en zo mooi beschreven. Fijn dat alles nu achter de rug is en er tijd is om te genieten. Als het met de kinderen goed gaat, gaat het met mams ook goed. En dat moederinstinct, zo herkenbaar. Leuke blog Breg.
Wat lief Emmy, dankjewel! X
Ik duim mee en wacht op de “plop”
Xxx <3
Fijn om te horen dat nu alles goed is met jullie prinsje. En nu genieten met jullie drietjes 💜💜
<3
Lieve Breg, lief tv-sussie, Ik heb het altijd al gezegd: Je bent mooi van binnen, mooi van buiten en nu komen er nog leuke blogs bij ook. Denk maar zo:Valllen en opstaan is gezond. Het vormt je en maakt je weerbaar. Je weet: Ook bij mij komt het moois, het geluk en de ontspanning niet aanwaaien. Maar ik vecht altijd op een positieve manier. En daarmee komt uiteindelijk, en ja, soms duurt het heel lang, het moois waar je op hoopt op je pad.Jij staat tenminste nog op, kan ik niet zeggen 😉 Liefs en lekker genieten. Je verdient het!
Lieve Kirs, ik lig helemaal in een deuk om je laatste opmerking, zo ken ik je weer! 😉 Dank voor je lieve woorden, je bent een kanjer! X
Ben toch tot het eind van je blog gekomen! 🙂 Fijn dat het goed ging en ik duim voor jullie dat het écht het laatste bezoek was. Wij tellen af naar (en zien op tegen) 6 februari.
Ik duim voor jullie lieve Margot, komt goed! X
Wat heftig dat je dan terug moet naar de plek waar zoveel herinneringen zijn aan een slechte tijd. Gelukkig ben je daar doorheen! Fijn dat het goed gaat met Laurens. X
Het bracht inderdaad wel weer wat herinneringen boven. Gelukkig was iedereen lief, waren er nauwelijks wachttijden en verliep alles soepel, dat maakte het veel makkelijker. Maar een naaldje in dat kleine lieve lijfje blijft iets heel onnatuurlijks en mijn moederhart breekt elke keer weer opnieuw. :'( xx
Pingback: De uitslag! | Breg Blogt
Pingback: Trots! | Breg Blogt