De eerste keer dat het gebeurde trok ik een wenkbrauw op en dacht bij mezelf: ‘Hoorde ik dat nou goed? Nou ja, het zal wel.’ Toen mijn baby twee weken later in het ziekenhuis belandde en het continu gebeurde begon ik me eraan te ergeren. Ik wilde het liefst heel hard schreeuwen: ‘Doe es effe normaal ja!’, maar dat durfde ik niet. Ze deden het bij iedereen, dus dan zou het wel normaal zijn.

Zodra je een kind krijgt is het blijkbaar heel normaal dat je niet meer door iedereen met je naam wordt aangesproken. Je krijgt er namelijk een nieuwe aanspreekvorm bij: ‘Mama’. Nu is het helemaal prima als je eigen kind je zo noemt, graag zelfs! Nou ja, tot het moment dat ze het honderd keer per uur op je afvuren, maar dat is een ander verhaal. Ik heb het niet over poezelige baby’s, dreumesen en peuters die je liefkozend mama noemen. Ik heb het over volwassen mensen die ervoor kiezen om je volledig in de anonimiteit te drukken en je te pas en te onpas aan te spreken met ‘mama’.

De eerste keer dat het gebeurde was tijdens het intakegesprek met een verpleegkundige van het consternatiebureau. Ze kwam hier thuis en stelde vragen als : ‘Hoe gaat het met mama?’ Ik dacht nog even: ‘Wat heeft mijn moeder hier nu weer mee te maken?’ en toen viel het kwartje. Ze had het over mij, tegen mij! Ik vond (en vind) het echt niks. Ik ben gewoon Breg(je) en zo wil ik graag ook aangesproken worden. HA! Had ik mooi gedacht.

Toen Laurens later in het ziekenhuis belandde kregen we met veel verpleegkundigen te maken. En ALLEMAAL noemden ze mij mama, in de derde persoon. ‘Heeft mama lekker geslapen?’ ‘Wil mama Laurens een flesje geven?’ ‘Zorgt mama ook een beetje goed voor zichzelf?’

Echt. Doe. Normaal.

Natuurlijk snap ik dat je als verpleegkundige niet alle ouders bij naam kunt kennen. Maar zeg dan gewoon mevrouw of meneer met eventueel de achternaam erachter of gewoon ‘je’. Noem me geen mama als ik je moeder niet ben. Gewoon echt niet doen. Ik voel me elke keer weer ontzettend ongemakkelijk als iemand me zo aanspreekt. Het gebeurt namelijk op een speciale toon. Een beetje betuttelend, alsof ik ook een kind ben. Tot zover ik weet heb ik bij mijn bevalling geen afstand gedaan van mijn bestaansrecht als zelfstandige, volwassen vrouw met de naam Bregje. En ik ben tot zover ik weet ook je moeder niet. Zullen we dan gewoon even lekker normaal doen met zijn allen en de beestjes weer lekker bij hun naam gaan noemen?

Dan gaat mama nu even lekker een glaasje wijn drinken, want mama zorgt prima voor zichzelf.

Disclaimer: deze column is gebaseerd op mijn persoonlijke mening en ervaringen en mag desgewenst geconsumeerd worden met een korreltje zout. 

 

 

Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
Auteur

Bregje neemt geen blad voor de mond en schrijft regelmatig over taboes. Met de nodige humor weet ze haar lezers te inspireren, motiveren en te vermaken. Ze is getrouwd met Etienne en samen hebben ze een zoon, Laurens. Wil je Breg echt blij maken? Geef haar dan een zacht wit broodje met een ouderwetse draadjesvleeskroket!

25 Reacties

  1. Hahaha precies iets waar ik mij ook zo over verbaas. Ik noem B wel altijd Mama als J erbij is, maar anders altijd gewoon haar voornaam. En toch zegt J af en toe onze voornamen ipv Papa en Mama. Maar als andere mensen het inderdaad gaan doen…?

    • Ja dat je elkaar zo noemt als in ‘mama is even aan het koken’ doen wij ook. Maar ik hoop toch dat je niet tegen B. zegt: ‘Hoe gaat het vandaag met mama? Heeft ze een fijne dag gehad?’ ?

  2. Herken het wel. Ook verschrikkelijk vond ik dat kraamverzorgster en verloskundige over me praatten of ik er niet bij was. Ik was weliswaar hormonaal, maar (gelukkig) nog steeds wilsbekwaam…
    Zonder je dan even discreet af.

  3. Hahaha die disclaimer! Ik moet zeggen dat ik me er nooit aan heb geërgerd behalve bij m’n eerste kraamzorg. En ook maak ik me zelf er schuldig aan. Ik praat veel in de “mama pakt even een boterham voor je” vorm tegen m’n kind. Moet ik echt mee stoppen haha!

    • Ik zeg dat zelf idd ook, maar dan ben ik het tegen mijn eigen kind. Is wat anders dan een onbekende volwassene die zo maf tegen me doet ??

  4. Wij doen dat hier eigenlijk ook continu ? ik vind het eigenlijk niet zo erg…hihi ? maar ik begrijp wel wat je bedoeld.

    • Oh ja zelf zeg ik ook ‘mama doet dat wel even’ tegen Lau. Gaat me vooral om de vreemden die in de derde persoon tegen me praten en me mama noemen ???

  5. Haha dan heb ik mazzel gehad denk ik want bij mij deden ze dat volgens mij helemaal niet. Of ik ben het vergeten… Dat zou heel goed kunnen 😉

  6. Niks aan toe te voegen, helemaal mee eens ?
    Mensen die niet op hetzelfde woonadres staan ingeschreven, noemen mij geen Mama, punt. En mijn vriend mag het alleen tegen de baby zeggen (geef maar aan Mama), maar hell no: niet in mijn gezicht!?

  7. Het was me eigenlijk nooit opgevallen, maar nu je het zo zegt.
    Onderling doen we dat inderdaad wel waar de kinderen bij zijn. Maar daar houdt het ook echt op.

  8. Ja, dat is een apart verschijnsel inderdaad. Ik denk dat het ook wel is omdat ze dan je naam niet hoeven onthouden. Gewoon mama, zit je altijd safe… Net zoals veel kraamhulpen de baby steevast ‘De kleine’ noemen. Kun je je ook niet vergissen met de naam.

  9. Haha, dit gebeurt mij dus echt nooit volgens mij.

    Wat ik overigens veel raarder vind is dat er volwassen mensen zijn die tegen andere mensen praten over hun ‘mama’. Dat klinkt zo vreemd. Alsof het ook mijn mama is… Alleen mijn broers mogen dat 😉

  10. Vind het ook vreselijk! Ik noem mijn man waar de kinderen bij zijn nu wel papa, want omdat Keira en ik hem altijd bij voornaam noemden, deed de kleinste dat ook. Dat is weer beetje raar, dus nu noemen wij hem allemaal papa. Maar verder word ik graag bij mijn eigen naam aangesproken

    • Oeps, je reactie zat in mijn spam! Ja ik noem Etienne ook papa waar Laurens bij is, is soms gewoon handiger. Maar vreemden moeten er echt mee ophouden 😉

  11. Ik heb zelf (nog) geen kinderen, maar kan me wel voorstellen dat het heel raar over kan komen.
    Ik zou dan denken dat ze het over ‘mijn moeder’ hebben i.p.v. tegen mij.
    Ik heb altijd het idee als je in de derde persoon praat dat je praat over iemand die er helemaal niet bij is….
    Mocht het ooit zover komen, zal ik er eens op letten. Ik me er dan vast aan irriteren.

  12. Linda Meester Antwoord

    Nu je het zegt …

    En als ik niet luister naar “Mama, Mama, Maamaa” hoor ik plotseling over het schoolplein: LINDA! en de enigen die dat weten, zijn mijn dochters

  13. Vind hem geweldig geschreven. Zelf stoor ik me er zo niet aan tot mijn wederhelft me dan weer mama noemt terwijl er geen kinderen meer in de buurt (ik bedoel dus wakker) zijn. Ik reageer er dan ook regelmatig op tegen hem maar dan krijg ik steevast de reactie ‘Jij doet dat ook bij mij!’ *oeps*

Laat een reactie achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.