Hand in hand in de lappenmand

Al weken, wat zeg ik maanden, keek ik uit naar dit weekend. Het staat namelijk volgepland met leuke uitstapjes. Donderdag ging ik met mijn vriendinnetje Vief naar het Preuvenemint, een jaarlijks eet- en vooral drinkfestijn op het Vrijthof in Maastricht. Vrijdag kwam mijn mama een dagje en dit weekend zou er vooral veel gegeten en gedronken worden met vrienden. Tot een ongenode gast roet in het eten kwam gooien…

Donderdag was beregezellig. Nét iets te laat en nét iets te gezellig kwam ik thuis. Dat zou ik vrijdag gaan voelen… Ik ben nu 35 en dat is nog verre van oud. Wat we wel als feit kunnen benoemen is dat het lijf van een 35-jarige wat minder flexibel is als dat van een 20-jarige. Je kunt je dus wel voorstellen dat ik vrijdag vooral in een soort easy modus verkeerde en vooral niet teveel bewoog. Ik was erg blij dat mijn moeder hier was en dat Laurens zich volledig op haar stortte. Kon ik lekker een beetje lui zijn. Mijn keel deed wel een beetje zeer, maar dat weet ik aan alle gezellige gesprekken die ik had gevoerd.

Zaterdagochtend werd ik wakker met het equivalent van een speldenkussen in mijn keel en ook de roodharige hunk had – in het kader van 2 halen, 1 betalen – hetzelfde virus te pakken. Ik kon dus (gelukkig) concluderen dat dit niet door de wijntjes van donderdag kwam. Ik vermoed eerder dat de oorzaak ligt bij een persoontje van ongeveer 88 centimeter hoog, dat afgelopen weekend het hele huishouden op zijn kop zette met hoge koorts, veel gehoest en andere ongemakken. Dat zelfde persoontje was uiteraard na een paar dagen weer opgeknapt en huppelt hier vrolijk en fit rond.

In de loop van de dag knapten we allebei een beetje op en vertrokken naar Duitsland voor een etentje bij vrienden. Peuter in het zwembadje, wij lekker relaxed in de schaduw. Naarmate de avond vorderde en het steeds benauwder werd zat ik als een ouwe oma te puffen op mijn stoel. We gingen bijtijds naar huis waar ik de optimistische woorden sprak: ‘Met wat ibuprofen en een kopje thee zal het zo weer over zijn.’

Dat had ik mooi gedacht! Vanochtend ontwaakte ik met het hoestje van een zeehond die drie pakjes zware shag per dag wegrookt. Ook naast mij vlogen de nies-salvo’s me om de oren. Vonden mijn trommelvliezen ook zo fijn, want die roodharige hunk van me niest met het volume van een gemiddelde donderslag op een zwoele zomeravond. En we weten allemaal, zieke mannen zijn altijd nog net iets…uuhm… expressiever in het uiten van hun symptomen dan vrouwen. 😉

We zouden vanmiddag gezellig met zijn drietjes naar het Preuvenemint gaan, beetje eten, wijntje erbij en genieten van muziek, in fijn gezelschap en het zonnetje. In plaats daarvan ga ik zo mezelf bij elkaar rapen om de supermarkt te plunderen voor comfortfood en lassen we een Netflix marathon in. Hand in hand in de lappenmand!

Fijne zondag, ga je nog iets leuks doen vandaag?