Hoi, ik ben Bregje en ik ben jaloers. Deze jaloezie heeft niets met mijn verkering te maken. Oké, vrouwen moeten de roodharige hunk niet voor mijn neus gaan versieren, dan ben ik acuut wel jaloers. Het heeft te maken met iets anders…

De laatste tijd vliegen de zwangerschapsaankondigingen, foto’s van dikke buiken en gender reveals me digitaal om de oren. Het lijkt wel alsof half Nederland zwanger is. En half blogland ook. De meeste dames in mijn (digitale) omgeving zijn in verwachting van hun tweede of soms derde kindje. En juist daar komt de jaloezie om de hoek kijken.

Ik ben niet jaloers op het feit dat deze vrouwen zwanger zijn. Wel bekruipt mij een soort van jaloezie om het feit dat zij de knoop hebben doorgehakt of misschien niet eens lang hebben hoeven na te denken om voor een tweede kindje te gaan. Dat het misschien heel vanzelfsprekend voor ze is. Zoals ik vorig jaar al eens schreef, twijfelen Etienne en ik nog regelmatig over een tweede kindje. Ook al zitten we op dit moment vooral in kamp ‘Nee, het is goed zo met zijn drietjes’, een definitief besluit is nog niet genomen. Dat hoeft ook niet, want nergens staat voorgeschreven dat je perse na 2, 3 of 4 jaar opnieuw zwanger moet worden. Dat ‘de maatschappij’ denkt van wel maakt het er alleen niet altijd makkelijker op om voor de zoveelste keer de vraag: ‘En, nog geen tweede?’ te beantwoorden…

Oké, ik waag een poging om uit te leggen waar de twijfel vandaan komt. Door de heftige start met Laurens en de flinke klap die ik daardoor heb gekregen, durf ik niet zomaar te kiezen voor een tweede kindje. Ik vind het nu soms zo pittig, als mijn peuter uitdagend tegenover me staat met twee handjes in zijn zij. Hij weet precies hoe hij bij mij de grens kan opzoeken en doet dat dan ook vol overgave en passie. Rationeel weet ik dat het er allemaal bijhoort, het is maar een fase en dat het wel weer overgaat. Emotioneel kan ik er verdomd slecht tegen. Ik schiet in het geval van een Pittige Peuter Provocatie toch wel snel in de onzekere modus. Hoewel ik consequent blijf en niet zomaar opgeef, voel ik mijn binnenste veranderen in pudding. Ik twijfel aan mijn kunnen en zie allerlei horrorscenario’s voor me van mijzelf over een paar jaar met een onhandelbaar kind. My worst nightmare. Bij zijn vader gaat hij overigens meestal niet zo ver. Hij voelt dus feilloos aan wie hij waarvoor moet hebben. Als hij dan even later bij me op schoot kruipt, me knuffelt en ‘Sowwy mama’ tegen me zegt, weet ik dat het met de liefde wel goed zit en dat ook deze periode weer voorbij gaat.

Ik zou niet weten hoe ik het zou moeten aanpakken met een baby erbij. Al die hormonen, al die onzekerheid…Een andere grote rol in dit verhaal is weggelegd voor mijn fysieke gesteldheid. Ik ben inmiddels 2 jaar na dato eindelijk een beetje hersteld. Wat zou een zwangerschap doen? De hele boel weer overhoop halen? Moet ik dan weer drie jaar pijn lijden, operaties ondergaan en beperkt zijn in mijn doen en laten? Lijkt me geen gezellige situatie met een baby en een peuter in huis.

Maar toch, héél soms kriebelt het als ik die gelukzalige grijns zie bij de zwangere vrouwen om me heen. Als ik in de Zeeman de nieuwe babycollectie zie hangen. Als ik weer terugdenk aan alle voorpret, het bijzondere gevoel van zwanger zijn en uiteindelijk het kleine warme lijfje van mijn baby tegen me aan. Dan vraag ik me af of ik het ooit nog eens aandurf. Zal ik er geen spijt van krijgen als we géén tweede kindje krijgen? Misschien zal de tijd gewoon uitwijzen dat wij met zijn drietjes compleet zijn. Tot die tijd geniet ik van mijn prachtige gezin. Glunder ik mee mee met alle blije gezichten van de zwangere dames en ben ik stilletjes een beetje jaloers.

 

Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
Auteur

Bregje neemt geen blad voor de mond en schrijft regelmatig over taboes. Met de nodige humor weet ze haar lezers te inspireren, motiveren en te vermaken. Ze is getrouwd met Etienne en samen hebben ze een zoon, Laurens. Wil je Breg echt blij maken? Geef haar dan een zacht wit broodje met een ouderwetse draadjesvleeskroket!

28 Reacties

  1. Snap helemaal wat je bedoelt. Vond het ook zo’n moeilijke knoop om door te hakken, heb nachten van zitten huilen of ik mijn dochter niet tekort deed door haar ‘alleen’ te laten. Het is ook een beslissing waar je – voor je gevoel – niet te lang mee mag wachten, omdat ze anders niet meer met elkaar kunnen spelen. Echt één van de moeilijkste beslissingen in je leven om te nemen.

    Inmiddels is hier de knoop door en ben ik heel blij dat we het bij één hebben gehouden, omdat ik zeker weet dat we anders minder gelukkig zouden zijn. En nog steeds ben ik wel eens jaloers op mensen met grote gezinnen 😉

    Enige tip die ik je kan geven is dat je echt alleen aan een tweede moet beginnen omdat het past bij jouw gezin en niet die van een ander. Volgens mij is het best zwaar, twee.

    • Dankjewel voor je lieve reactie Lillian! Je beschrijft precies waar ik ook mee rondloop! Lijkt me ook best pittig, om over 3 of vier nog maar te zwijgen. 😉 x

  2. Het blijft een lastige keuze hé! Wij hadden de knoop op een gegeven moment doorgehakt en bij de eerste poging voor een tweede was het gelijk raak. Dat nieuwe avontuur eindigde toen in een buitenbaarmoederlijke zwangerschap en een spoedoperatie omdat mijn eileider geknapt was.. We hebben er toen voor gekozen om alles eerst maar even een plekje te geven voordat we weer aan een tweede zouden gaan denken. Maar sindsdien ga ik weer van ‘ja’ naar ‘nee’ en weer terug..

  3. Mooi geschreven, vast voor velen herkenbaar. Wij hebben voor de 2e redelijk rationeel gekozen. Onze oudste was en is een heel makkelijk kindje. Tuurlijk wel nagedacht over de veranderingen voor haar en me daar zorgen over gemaakt, maar t was juist beter dan ik had durven wensen. Zoveel liefde hebben die 2 kleintjes voor elkaar en hoe ouder ze worden hoe meer ze met elkaar optrekken en hoe rustiger t dus voor ons wordt.

  4. Ooooooh ik kon het wel zelf geschreven hebben! Héél lang getwijfeld over nummer 2. papa niet, die vond na 3 maanden dat er wel een tweede mocht komen. Toen de oudste anderhalf was en ik in zo’n ‘aaaah toch wel leuk een tweede’ fase zat, was ik megasonisch ubersnel zwanger. Dat vond ik wel even schrikken, al helemaal de verrassing dat er ook een nummer drie bij zat! Heel eerlijk gezegd; ik was niet klaar voor nummer 2 (en 3). Er zat nog steeds twijfel en dat heb ik na de bevalling heel erg gemerkt…. dus als je twijfelt, zou ik nog even wachten. Al krijg je 11 kinderen, ik denk dat je altijd wel een beetje jaloers blijft op andere zwangere moeders ? (ik wel ?)

  5. Kleine Prinses Antwoord

    ik begrijp je hoor! Op een bepaald moment, misschien onverwachts, kan er iets gebeuren waardoor je dan definitief zegt van ja of nee…

  6. Ondanks dat ik één van die zwangere types ben, snap ik dit helemaal. Ik heb ook echt verschrikkelijk getwijfeld over nog een kindje. Precies om al die redenen die jij ook aangeeft. Daar komt bij mij de angst voor een miskraam nog bij. Maar ik merkte dat ik het niet van me af kon zetten en het voor mij dus nog niet echt ‘klaar’ was. En ik ben dan ook wel zo iemand die denkt dat ik met twee kindjes ook wel weer mijn draai vind. Eentje was al een hele ommeslag, dat kan ik vast nog een keer. Doe wat voor jou goed voelt. Hier spreekt een enig kind: ook dat is helemaal prima.

  7. Dicht bij je gevoel blijven is volgens mij het belangrijkste. Ik vind het lastig om uit te leggen en het klinkt wat vreemd, maar bij alle 3 onze kinderen hebben we ons gevoel gevolgd. Niet verstandelijk beredeneerd, maar op een bepaald moment voelde het als het juiste moment. Nooit twijfel over gehad.
    En als jullie gevoel is om met z’n drietjes te blijven, dan is dat toch prima?

  8. Ik heb er drie en geloof het of niet, ik voel ook die jaloezie. Maar dat zit m meer in dat ik het nooit meer mee mag/kan maken…

  9. Kan me voorstellen dat het een lastige beslissing is om rationeel te maken. Zeker als je kijkt naar de afgelopen jaar en alle pijn etcetera, dat maakt het lastiger. Wens je veel wijsheid en succes bij het maken van de juiste keus!

  10. Och meid! Die twijfels zijn heel normaal. Bij ons kwam de tweede als een verrassing. Tussen onze meiden zit een leeftijdsverschil van 14 maanden. Wat heb ik me suf gepiekerd tijdens mijn zwangerschap. Vooral over praktische zaken. Hoe moet dat straks allemaal? Ja, met twee is het pittiger, maar je bent er bij je tweede ook sneller aan gewend. Je hebt inmiddels ‘alles’ al een keertje meegemaakt. Maar hé, ik weet zeker dat je het kunt, hoewel ik me kan voorstellen dat je twijfelt i.v.m. je gezondheid en alles wat je al hebt meegemaakt. Wij willen juist nog gaan voor een derde, alleen wij maken ons een beetje zorgen om dat kindje, aangezien we al twee vroeggeboortes achter de rug hebben. Succes met het maken van jullie keuze!

  11. Oei, ik ben denk één van die zwangere bloggers… Snap je punt trouwens enorm! Bij ons hebben we nooit getwijfeld over een 2e maar wel over t wanneer. Vooral omdat mijn rug en bekken niet meewerken. Dat is nog steeds een risico, maar wel eentje die we voor lief nemen omdat die wens voor een 2e er altijd was. Ik snap helemaal dat je jaloers bent op dit gebrek aan twijfels. Maar aan de andere kant, dat die twijfels er bij jullie zijn zegt ook wel heel veel. Breg, dikke knuffel, ik weet zeker dat jullie eruit komen!

  12. Ahh, ja ik snap het helemaal. Ik ben afgelopen maandag bevallen van ons tweede dochtertje en heb er ook eentje van bijna 2 jaar rondlopen. Toen Noor net 1 jaar was, moest ik er nog niet aan denken om voor een tweede te gaan maar drie maanden later kwam toch ineens heel sterk dat gevoel. En dan weet je het <3 🙂

  13. Hey Bregje. Wat een herkenbaar verhaal schrijf je. Omdat Norah bij haar geboorte ook een heftige start heeft gehad, hebben wij ook lang getwijfeld over een tweede kindje. Gewoon in de doofpot gestopt, niet over praten?. Vooral mijn wederhelft vond het zo wel prima, ook wel logisch, hij heeft de bevalling iets bewuster meegekregen dan ik. Ook de peuter pubertijd is voor mij soms pittig, ook Norah weet precies wie ze moet hebben; mij. Toch komt er een tweede kindje eind november. Niet dat we met zoveel woorden gezegd hebben: ‘we gaan ervoor’ maar blijkbaar was het gevoel er wel maar konden we dan niet zo goed uiten. Nu het zo is zijn we er heel blij mee en kunnen we ondanks de moeilijke bevalling van Norah nu relaxt met alle controles omgaan. Norah had gewoon heel erg pech en ontwikkeld zich nu fantastisch gelukkig! Ik begrijp je in ieder geval helemaal!

    • Wauw Ilse wat een mooi nieuws, gefeliciteerd! Dank je voor je reactie, fijn dat je het begrijpt. En ook fijn om te lezen dat er dan toch nog een omkeer kan komen. We zullen zien hoe het hier gaat 😉

  14. Oh sommige dingen die je schrijft snap ik helemaal! Zelf heb ik ook eigenlijk net pas weer m’n oude ik gevonden. Net hersteld van alles zowel mentaal als fysiek en t afvallen gaat ook de goede kant op. En om dat dan weer ‘op te geven’ is ook niet alles. Nu weten wij wel dat we een tweede willen maar wanneer.. Geen idee!

  15. Het is zo een persoonlijke keuze.
    Ik haat het als mensen die vraag ‘en nog een tweede? ‘ of zelfs als je samen gaat wonen ‘en nu een baby?’
    Mensen weten soms niet hoe zeer je iemand kan kwetsen met die vraag. Wij hebben drie kindjes, ik heb drie vlotte bevallingen gehad en ook gezonde baby”s. Als ik echter rondom me kijk zie ik postnatale depressie, moeilijke starten met kleintjes die het eerste half jaar bijna constant huilde…. En dan denk ik dat er hier ook geen drie waren gekomen. Volg je gevoel, je komt er wel uit wat voor jullie de beste keuze is. En wat het ook zal worden ik wens jullie allemaal gelukt met drie, vier of meer ?
    En ik stop met mijn drie maar dat baby verlangen en tikje gezonde jaloezie dat blijft bij mij denk ik altijd wel wat aanwezig ?

  16. Dikke kus !! ? I get iT! Dit had ik ook precies toen ik nog geen tweede wilde en eraan toe was. Het is en blijft mooi maar het is geen makkelijke beslissing! Vooral naar je gevoel luisteren en genieten van de rijkdom die je hebt! En dan komt alles zoals het moet gaan uiteindelijk… ??❤️?

  17. Ondanks dat ik een van die zwangere vrouwen ben begrijp ik dat je het moeilijk vind…waarschijnlijk komt het gevoel van zelf…zodra je het los laat. ..knuffel!

  18. Het is ook een hele stap. Wij zijn er nog niet eens uit of we wel of geen kinderen willen. Tot die tijd dat ik niet voor de 100% ervan overtuigd ben doen we het gewoon niet. We zijn nu ook gewoon met andere dingen bezig. Eerst maar eens onze woning verkopen en dan kijken we wel verder. Kan me voorstellen dat je erg twijfelt. Succes ermee.

  19. simpel, met een snufje liefde Antwoord

    Het gevoel komt vanzelf of juist niet. Ik heb er een tijdje voor nodig gehad om voor de derde te beslissen. Mijn man heeft nog meer tijd gehad om voor de derde te beslissen. Inmiddels zijn wij al ruim 1,5 jaar bezig om zwanger te worden maar helaas tot op heden alleen 1 miskraam rijker.

  20. Zegt dat gevoel dan eigenlijk niet genoeg? Of ben je ook jaloers op vrouwen die definitief hebben besloten niet voor een derde te gaan en dat met je delen?

    • Nee dat ben ik niet. Inmiddels zijn er weer wat maanden verstreken sinds ik dit artikel schreef en we vinden nu allebei dat ons gezin compleet is zoals het is. Neemt niet weg dat ik dit gevoel van ‘jaloezie’ nog weleens vaag voel opborrelen, omdat ik het zelf niet als vanzelfsprekend heb ervaren of gevoeld om nog een kindje te willen krijgen. Ik kan in ieder geval rustig baby’s knuffelen, zonder rammelende eierstokken 😉

  21. Bedankt voor deze blogpost van een paar jaar geleden ❤️. Het onderwerp is voor mij heel actueel.

    Het stemt me hoopvol jouw laatste reactie te lezen… Ik zou zelf ook heel graag van die vervelende gevoelens af raken. Ik ga me er geen beter mens door voelen en soms heb ik het gevoel dat ik door die gedachten onvoldoende geniet van de tijd met mijn dochtertje (die nu 1 jaar is).

    Ik vroeg me af hoe en wanneer jij dit uiteindelijk hebt losgelaten? Is er misschien iets dat je aanraadt om te lezen?

Laat een reactie achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.