Het is een uur of 8 als ik met een kop koffie op de bank plof. Mijn twee mannen zijn net de deur uit. Ik blijf vandaag nog thuis, omdat een hele werkdag op kantoor fysiek niet haalbaar is. Daar baal ik wel een beetje van, ik wil zoveel en het gaat niet. Op dat moment is dat wat mij bezighoudt. Onbenullig blijkt enkele minuten later. Ik scroll wat door Twitter en zie een filmpje waarop veel mensen wegrennen van een gebouw. Dat gebouw is het vliegveld in Brussel. Ik krijg meteen weer buikpijn, het zal toch niet….?

Helaas, het zal toch wel…. Twee explosies op vliegveld Zaventem. Terwijl ik dit schrijf wordt een derde explosie gemeld op een metrostation. Op een uurtje rijden hiervandaan. De wereld is compleet gek geworden. Nu is het naïef om te denken dat het iets van de laatste tijd is, want oorlog, haat en nijd zijn al eeuwen aan de orde van de dag. Het verschil is nu alleen dat het de laatste jaren steeds dichterbij komt. Ons veilige Europa, het beschermde Nederland, het begint allemaal te wankelen.

Met samengeknepen billen volg ik het nieuws. Er wordt nu al gesproken van 11 doden. Elf mensen die op weg waren naar een ander land. Voor vakantie of een zakentrip. Mensen die ‘s ochtends hun man, vrouw, zoon of dochter gedag hebben gekust. Die hebben gezegd: “Ik bel je als ik geland ben, tot gauw!” Mensen die nu nooit meer thuis zullen komen. De angst en paniek spatten van het scherm. Wat moeten de mensen bang zijn daar.

Hoe ziek moet je zijn in je hoofd, dat je zo’n ravage aanricht? Dat je moedwillig een spoor van verwoesting en verdriet achterlaat? En dat allemaal zogenaamd om politieke en/of geloofsredenen? Mij lijkt het eerder een smeulend vuurtje dat steeds weer verder opgestookt wordt door haat. Realiseren deze personen zich wat ze aanrichten? Ik begrijp het echt niet. Misschien maar goed ook, zoveel zieke gedachten wil je niet kunnen begrijpen.

Ik denk aan de slachtoffers, hun familie en geliefden. Aan de ooggetuigen die ternauwernood zijn ontsnapt aan de dood, maar die deze afschuwelijke gebeurtenis nooit meer te boven zullen komen. Het is naïef om te denken dat het nu voorbij is, het is realistischer om te beseffen dat het vanaf nu alleen maar erger zal worden.

Dit nummer spookt door mijn hoofd. Want zo is het: de wereld heeft liefde nodig, heel veel liefde. Ik geloof dat alle beetjes helpen, hier is mijn beetje. #heblief

 

Berichten met een * in de titel bevatten commerciële content.
Auteur

Bregje neemt geen blad voor de mond en schrijft regelmatig over taboes. Met de nodige humor weet ze haar lezers te inspireren, motiveren en te vermaken. Ze is getrouwd met Etienne en samen hebben ze een zoon, Laurens. Wil je Breg echt blij maken? Geef haar dan een zacht wit broodje met een ouderwetse draadjesvleeskroket!

8 Reacties

  1. demallemolenmoeder Antwoord

    De rillingen lopen over mijn lijf. Ik kan het niet begrijpen. Net wat je zegt; het komt akelig dichtbij. Nee, dit jaar gaan wij dan ook niet vliegen maar blijven wij “veilig” in ons nog “veilige” Nederland.

    Alle beetjes helpen inderdaad. Mogen wij zo sterk worden dat de liefde moge overwinnen.

  2. Het is echt verschrikkelijk! Er komt maar barweinig uit mijn handen vandaag en mijn gedachten zijn steeds bij de slachtoffers en hun familie… Hoe kunnen mensen dit doen? Waar is hun gevoel? Ik snap er niks van..

  3. Pray for the World!! De wereld is gek geworden! Tranen over mijn wangen, van verdriet en machteloosheid.. In wat voor wereld groeien onze kinderen op?!

Laat een reactie achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.